পৃষ্ঠা:সতীৰ তেজ.pdf/১৮

লাই। —আমি তাত অভিমন্যু-বধ ভাওনা কৰিম।
লেচাই। —মই হলে অভিমন্যু হ'ম। বেহুত সোমাই সপ্তৰথীৰ লগত যুদ্ধ কৰিম।
কেতেকী। —কৰিবা মোৰ সোণ। এতিয়া আহাঁ। সৌৱা গধূলি হৈ আহিল। ( তিনিও ওলাই যায়। )
 (জয়মতী আৰু নগাবেশী গদাপাণি ওলাই আছে॥ তেতিয়া সময় প্ৰায় গধূলি। )
জয়। —আৰু পলম নকৰিব দেৱতা। গধূলি হবলৈ আৰু সময় নাই। ক’ত কিমান চোৰাংচোৱা ঘূৰিছে কোনে জানে!
গদা। —যাওঁ, নগলে নেৰা যেতিয়া যাওঁ। কিন্তু জয়! নিশ্চয় জানিবা, মোৰ শৰীৰ মাথোন আঁতৰ হ’ব, প্ৰাণে তোমাক এৰিব নোৱাৰে। ভগৱান! মোৰ সাধ্বী ভাৰ্য্যাক আজি তোমাৰ চৰণত সমৰ্পণ কৰিলোঁ; সকলো বিপদৰ পৰা ৰক্ষা কৰিবা।
জয়। —(সেৱা কৰি পদধূলি লৈ) আপোনাৰ চৰণ-ধূলিয়েই মোৰ ৰক্ষণ-কৱচ। আৰু পলম নকৰিব।
গদা। —এই যাওঁ। ( আকুল দৃষ্টিৰে চাই চাই ওলাই যায়।
জয়। —ভগবান! তোমাৰ সুদৰ্শন চক্ৰই যেন স্বামীক সততে আবৰি ৰাখে। যদি বলিৰ প্ৰয়োজন হয়, এই দাসীৰ প্ৰাণ উচৰ্গা কৰিছোঁ।