পৃষ্ঠা:সতীৰ তেজ.pdf/১৬

 
 ৰজাৰে মূৰতে কলী কলা কলী ঔ,
 সোণালী কিৰীটি কলী কলী কলা ঔ,
 চকুতে টোপনি নাই ঔ কলী ঔ
 কলী কলী কলী ঔ।
 দুখীয়া নিছলাই কলী কলী কলা ঔ,
 পিন্ধে ফটাকান কলী কলী কলী ঔ,
 ফোচ ফোচ ঘুমটি যায় ঔ কলী ঔ
 কলী কলী কলী ঔ।
প্ৰ, লৰা। —এইটো সেই পগলাটো দেখোন।
পগলা। —মোৰ জগৰ লাগিছে পগল হবলৈ! হেৰ’ মই ৰজা নে ৰজাৰ লৰ, তালৈকে পগলা হব লাগিছে!
দ্বি, লৰা। —ৰজা হলে হে হবলা পগলা হয়?
পগল। —নহয় নে কোন হয়? ধন-বস্তু থাকিলেই পগলা দেৱতাই ধৰি মানুহৰ কাচুটি এৰুৱায়। ৰজাৰ ধনবস্তু সকলোতকৈ সৰহ, সেই দেখি তেওঁ আটাইতকৈ ডাঙৰ পগলা। মোৰ ঘৰে নাই, ধনো নাই। মই আকৌ পগলা হবলৈ যাম কিহৰ জগৰত?
 (কেতেকী সোমাই পগলাক চাউল দিয়ে। সি তাৰে এগাল মুখত ভৰাই চোৰায় আৰু বাকীখিনি কাপোৰত বান্ধি লয়। তাৰ পিচত হেপোৰ পিটি নাম গাই কিছু সময় থাকি ওলাই যায়। লগে লগে লাই-লেচাইৰ বাহিৰে বাকী কেইটা লৰাও ওলাই যায়। )