সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:সতীৰ তেজ.pdf/১০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

নাপালোঁ, নতুবা সিহঁতক আজি ধোবাই আছাৰা দি আছাৰিলোঁহেতেন।
জয়। —তেন্তে ৰতনীৰ কথা সঁচা।
গদা। —কি কথা?
জয়। —আজি হেনো আপোনাক ৰজাই ধৰাই নিব খুজিছে।
গদা। —হ’ব পাৰে। গুপ্তচৰে বলে নোৱৰা দেখি দেখাদেখিকৈ লাগিব খুজিছে। সকলো কোঁৱৰৰ অন্ত হ'ল, মোক মাৰিব পাৰিলেই সি নিষ্কণ্টক।
জয়। —তেন্তে উপায় কি প্ৰিয়তম?
গদা। —উপায় মোৰ এই বাহু ছটা।
জয়। —ৰজাঘৰীয় ফৌজৰ লগত আপুনি অকলৈ কি কৰিব?
গদা। —সিহঁতৰ কুৰিটাক আছাৰি মাৰিবৰ শক্তি মোৰ এই বাহুত আছে।
জয়। —কুৰিটা মাৰিলেই ৰজাৰ ফৌজ নুঢুকায়। বাকীবোৰে আপোনাক বন্দী কৰিব।
গদা। —মোক মাৰিব পাৰিব, বন্দী কৰিব নোৱাৰে। নহয়, মৰিব লাগিবই যেতিয়া বীৰৰ দৰে মৰিম।
 (ভোঁ ভোঁ কৰে ভিতৰলৈ সোমাই যায়। )
জয়। —কি কৰিলা প্ৰভু! ই যে বিনামেঘে বজ্ৰপাত!
 ( ভিতৰলৈ যাব খোজে। এনেতে হাতত হেংদান লৈ গদাপাণি ওলাই আহে আৰু বেগেৰে যাবলৈ ধৰে। জয়মতীয়ে সাউৎ কৰে গৈ গদাপাণিৰ বাহুত ধৰে। )
জয়। —হেংদান লৈ কলৈ যায়?