কিয়নো জ্ঞানীসকলৰ পক্ষে গোটেই বিশ্বকে কৃষ্ণময় দেখাই ধৰ্ম্ম, অৰ্থ, কাম, মোক্ষ চতুবৰ্গ সাধন বা এয়ে সিবিলাকৰ জীৱনৰ উদ্দেশ্য।
[ ১২৪ ]
সমস্ত সুখক তেজি পুৰুষোত্তমৰ প্ৰেম
ভকতিক কৰিল আশ্ৰয়।
ভকতসবৰ এহি পুৰুষাৰ্থ মনোনীত
আনো সুখ অধিকে পাৱয়॥
যিসকলে বিদ্যা-অবিদ্যাৰপৰা হোৱা সুখলৈ পিঠি দি একমাত্ৰ ভক্তিকে আশ্ৰয় কৰে অৰ্থাৎ, বিষয়-সুখলৈ আসক্তি এৰি তত্ত্বজ্ঞানলৈও মন নকৰি কেৱল ভগৱন্তৰ প্ৰেমত মুগ্ধ হৈ তেওঁকে ভজে (ভগৱানৰ নাম শ্ৰৱণ-কীৰ্ত্তন-স্মৰণ কৰে তেওঁ সকলো প্ৰকাৰ সুখৰ অধিকাৰী হয়; ভক্তসকলৰ এই পুৰুষাৰ্থই মনোনীত অৰ্থাৎ ভক্তসকলে এইদৰেহে চলে বা চলিবলৈ ভাল পায় নাইবা এয়ে ডক্তৰ লক্ষণ।
( ইয়াত জ্ঞানতকৈ ভক্তিমাৰ্গৰ শ্ৰেষ্ঠতা প্ৰতিপন্ন কৰিছে)
[ ১২৫ ]
মুমুক্ষু জনৰ যেৱে অবিদ্যা জনিত সুখে
বিৰকতি ভৈল অতিশয়।
কেৱল আত্মাত মাত্ৰ সদায় ৰমণ কৰে
তেৱে বিধি কিঙ্কৰ গুচয়॥
