|
|
খিনি, থূপ খাই ঊষা
বুলি দিছাহি চিনাকি।
প্ৰণয়ৰ স্পৰ্শমণি তুমি
পৰশিলা মোক
মই হ’লো প্ৰণয়ৰ দীন
উপাসক, বান্ধ খালো।
আঁচলত চিৰকাললই
তোমাৰ প্ৰেমৰে সখী
জুৰুলি-জুপুৰি
(ঊষাক সাবটি ধৰে। এনেতে বাণ আহি থিয় হৈ আচম্বিত হৈ চায়। বাণৰ মুখৰপৰা নজনাকৈ ওলাই আহে— “কি সুন্দৰ”!)
|
| বাণ:
|
কোন? কোন তই দুৰন্ত বালক?
|
(অনিৰুদ্ধ-ঊষা দুয়ো উচপ খাই উঠে। ঊষাৰ সখীবিলাকে ভয়ত বিহ্বল হৈ ভুমুকিয়াই চাই থাকেহি)
| ঊষা:
|
পিতা! পিতা! তোমাৰ এনে উগ্ৰমূৰ্তি কিয় পিতা? মোৰ বৰ ভয় লাগিছে।
|
| বাণ:
|
কলঙ্কিনী! তোৰ পিতৃৰ মান-অপমান গৌৰৱ সকলো জলাঞ্জলি দি অজ্ঞাত এই পাপিষ্ঠৰ নহয়, তই মোক মুখ নেদেখুৱাবি। আঁতৰি যা (অনিৰুদ্ধক) নৰাধম চোৰ! কোন তই? কি সাহেৰে মোৰ কন্যাৰ কুমাৰী ধৰ্ম নষ্ট কৰিলিহি?
|
| অনিৰুদ্ধ:
|
পিতা! মই আপোনাৰ কন্যাৰ কুমাৰী ধৰ্ম নষ্ট কৰা নাই। মই তেওঁক ধৰ্মমতে বিয়া কৰাইছো। পিতা! মোক মিছাকৈয়ে দোষাৰোপ কৰিছে। মোৰ নাম অনিৰুদ্ধ। শ্ৰীকৃষ্ণৰ নাতি।
|
| অনিৰুদ্ধ:
|
পিতা! মই কাপুৰুষ নহওঁ।
|
| বাণ:
|
ভীৰু! তই চোৰ তই— মনে মনে আহি মোৰ কন্যাৰ সৰ্বনাশ কৰিলি। প্ৰস্তুত হ, তোক মই বধ কৰিম (অস্ত্ৰ লয়)
|
