| অনিৰুদ্ধ:
|
সনাতন! এৰা তুমি ঠিক কৈছা। আজি মোৰ যৌৱনৰ বসন্ত দিনত সমীৰণে কিবা মদিৰা উটাই আনি মোৰ গাত ঢালি দিছেহি, তাৰ তীব্ৰ গোন্ধত মই মতলীয়া হ’ব খুজিছো।
|
| সনাতন:
|
নহয়। তোমাৰ মুখৰ বৰণে, তোমাৰ চকুৱে কৈছে এই মদিৰা পান কৰি কিবা বৰ বিয়াকুল হৈ বিচাৰিব লাগিছা। সঁচাকৈয়ে আজি এই যৌৱন দিনা তোমাৰ চৌপাশ উৰুঙা লাগিছেনেকি?
|
| অনিৰুদ্ধ:
|
সনাতন! তুমি এক মহা দাৰ্শনিক নাইবা মনস্তত্ত্ববিদ্। এতিয়া যদিও নহয় সিজনমত আছিলা। সেইহে সিজনমৰ সাধনালব্ধ শিক্ষা এই জনমতো তোমাৰ মনৰ মাজেদি বিৰিঙি উঠিছেহি। সনাতন! সঁচাকৈয়ে মই কিবা বিচাৰিছো। পাইছোও! কিন্তু ধৰিব পৰা নাই, চাব পৰা নাই। সনাতন! মোক ধৰা দিয়া নাই। বৰ অস্পষ্ট, বৰ অস্পষ্ট।
|
| সনাতন:
|
(হাঁহি কিছুপৰ মনে মনে থাকি) ওঁ অনিৰুদ্ধ। বুজিছো। কোনোবা জনমৰ স্মৃতি আহি তোমাৰ মনত জাগি উঠিছে। নাইবা কাৰোবাৰ তীব্ৰ আকাঙ্ক্ষাৰ ৰশ্মি তোমাৰ মনত বৰ ক্ষীণ হৈ পৰিছেহি।
|
| অনিৰুদ্ধ:
|
সঁচা সঁচা সঁচা। সনাতন! মই দেখিব লাগিছো, তথাপিও দেখা নাই। মই শুনিও শুনা নাই। (এফালে নীৰৱ হৈ চাই) সনাতন! সৌৱা সৌৱা দেখিছো, কিন্তু ইমান অস্পষ্ট বিৰিঙি উঠা নাই। আন্ধাৰ ধোঁৱাবৰণীয়া! আৱৰণ ভেদ কৰি তেওঁ ওলাই অহা নাই। ফুলি উঠা, ফুলি উঠা মোৰ এই শূইন জীৱন উজ্জ্বল কৰি পুৱতিৰ প্ৰথম সেন্দূৰীয়া হাঁহিমুৱা সূৰুযৰ দৰে তুমি আন্ধাৰৰ পৰা লাহে লাহে ওলাই আহা— আহা।
|
(বলিয়াৰ দৰে সেইফালে চাই চাই গুচি যায়। সনাতনো যায়গৈ।)
