পৃষ্ঠা:শোণিত কুঁৱৰী.pdf/৩৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

২৬

সখী: তুমি আনি দিম বুলিছিনা নহয়, এতিয়া মোক আনি দিয়া। চিত্ৰ সখী! জানিবা এওঁৰ বিনে মোৰ আন গতি নাই। যদিহে সঁচাকৈয়ে মোলৈ তোমাৰ মৰম আছে, তেন্তে সখী উপায় কৰা।
চিত্ৰ: অৱশ্যে ভাবিবলগীয়া কথা, এওঁক অনাটোতো সামান্য কথা নহয়।
ঊষা: চিত্ৰ সখী! এওঁৰ বিনে মোৰ জীৱন মিছা।
চিত্ৰ: তেন্তে উপায়?
ঊষা: উপায় কৰা।
চিত্ৰ: (ভাবি) তেন্তে মই এবাৰ নিজে এওঁৰ ওচৰলৈ যাব লাগিব, মোৰ মায়া-কৌশল সকলো খটাই চেষ্টা কৰো।
ঊষা: ওলোৱা তেন্তে সখী। যোৱা, এওঁক লৈ অহাগৈ। সখী!
চিত্ৰ: তুমি ইমান অধৈৰ্য হৈছা কিয়? তেন্তে মই এতিয়াই যাব লাগিবনেকি?
ঊষা: সখী, আজিয়েই যোৱা। মোৰ বুকুত হাত দি চোৱা, মোৰ হিয়া পুৰিব লাগিছে।
চিত্ৰ: বৰু তেন্তে। তুমি বহা। মই সাজি-পাৰি ওলাই আহোগৈ। পত্ৰ! তুমি এটা গীত গোৱা, এওঁৰ মনটো ভাল লাগিব।
পত্ৰ: বাৰু, মই গীত গাও দিয়া। তুমি যোৱা। (চিত্ৰ যায়গৈ।)
পত্ৰ: তুমি এনেকৈ বেজাৰ কৰি নাথাকিবা, আমাৰ বেয়া লাগে নহয়! মই গীত এটা গাও শুনা।
ঊষা: অ’ বাৰু গোৱা। (পত্ৰই চকুৰে হাঁহি গায়।)

গীত

আমাৰে সখীয়া আকুল বিয়াকুলে
সপোনৰ হাঁহিটি চাই,
সপোনত কোঁৱৰে আহুদি আনিলে
মতলীয়া সখী খাই!