১২
(সখীবোৰে হাঁহে, ঊষাই লাজ কৰি ওফোন্দ পাতি আনফালে যায়।)
চিত্ৰ:
|
ইস্ ইস্, আহা আহা। বাৰু, পিছতো লাজসোপা কৰিবা এথোন।
|
চিত্ৰ:
|
অ’, চিত্ৰ ঊষাই তোমাক এতিয়া—
|
ঊষা:
|
নাইহে একো নাই কোৱা। যোৱাঃ।
|
চিত্ৰ:
|
মই জানো কিবা লাগিছো? আহা আহা, বীণখন বজাব খুজিছিলা নহয়, আহা।
|
পত্ৰ:
|
অ’ সেই ফালে হ’বলা যৌৱনৰ আলহী বিচাৰি যায়?
|
ঊষা:
|
কিহে পেংলাই কৰি থাকা! ওঁ বীৰ নহয়—
|
চিত্ৰ:
|
বাৰু হৈছে এতিয়া। বাৰু তুমি বীৰ—
|
চিত্ৰ:
|
নহয় বাৰু। আহা বজোৱাহি।
|
ঊষা:
|
তুমি বজোৱাচোন। পত্ৰই গীত গাওক, এওঁলোকে নাচক।
|
পত্ৰ:
|
এৰা এৰা। মই নাগাও, এওঁলোকেও নানাচে; চিত্ৰয়ে গাবও লাগিব, নাচিবও লাগিব। মইনা থাকোতে কাউৰী লৈ—
|
চিত্ৰ:
|
বাৰু হৈছে। পিছে মই দেখোন সদায় নাচিয়েই আছো। ইমান দিন—
|
ঊষা:
|
ৰ’বাহে, এতিয়া এইদৰে তৰ্ক কৰি থাকোতেই সময় যাব। গোৱাঁ, গোৱাঁ চিত্ৰ।
|
চিত্ৰ:
|
সঁচাকৈয়ে গাবই লাগিবনেকি?
|
চিত্ৰ:
|
তেন্তে তাঁৰ বান্ধি লওঁ ৰ’বা।
|