পৃষ্ঠা:শোণিত কুঁৱৰী.pdf/২৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

১২

 (সখীবোৰে হাঁহে, ঊষাই লাজ কৰি ওফোন্দ পাতি আনফালে যায়।)

চিত্ৰ: ইস্ ইস্, আহা আহা। বাৰু, পিছতো লাজসোপা কৰিবা এথোন।
চিত্ৰ: অ’, চিত্ৰ ঊষাই তোমাক এতিয়া—
ঊষা: ইহ্ ইহ্— মিছা—
পত্ৰ: কওঁনে, কওঁ—
ঊষা: নাইহে একো নাই কোৱা। যোৱাঃ।

(এই বুলি যাব খোজে।)

পত্ৰ: নহয় বাৰু, আহা।
চিত্ৰ: মই জানো কিবা লাগিছো? আহা আহা, বীণখন বজাব খুজিছিলা নহয়, আহা।
পত্ৰ: অ’ সেই ফালে হ’বলা যৌৱনৰ আলহী বিচাৰি যায়?

(সখীবোৰে হাঁহে)

ঊষা: কিহে পেংলাই কৰি থাকা! ওঁ বীৰ নহয়—
চিত্ৰ: বাৰু হৈছে এতিয়া। বাৰু তুমি বীৰ—
ঊষা: যোৱাঃ।
চিত্ৰ: নহয় বাৰু। আহা বজোৱাহি।
ঊষা: তুমি বজোৱাচোন। পত্ৰই গীত গাওক, এওঁলোকে নাচক।
পত্ৰ: এৰা এৰা। মই নাগাও, এওঁলোকেও নানাচে; চিত্ৰয়ে গাবও লাগিব, নাচিবও লাগিব। মইনা থাকোতে কাউৰী লৈ—
চিত্ৰ: বাৰু হৈছে। পিছে মই দেখোন সদায় নাচিয়েই আছো। ইমান দিন—
ঊষা: ৰ’বাহে, এতিয়া এইদৰে তৰ্ক কৰি থাকোতেই সময় যাব। গোৱাঁ, গোৱাঁ চিত্ৰ।
চিত্ৰ: সঁচাকৈয়ে গাবই লাগিবনেকি?
সখীবোৰ: অৱশ্যে, অৱশ্যে।
চিত্ৰ: তেন্তে তাঁৰ বান্ধি লওঁ ৰ’বা।