স্মৃতিবাহী নদীৰ তীৰত স্বৰ্গীয় উমেশ চন্দ্ৰ বৈশ্যৰ সোঁৱৰণ
চৈয়দ কাইয়ুম কবীৰ আহমেদ
সন্ধেলী, নলবাৰী
- সত্তৰৰ দশকৰ শেষৰ পিনৰ কোনোবা এটি দিন। এতিয়া সঠিক মনত
নাই। মই তৃতীয় শ্ৰেণীত পঢ়ো। মুনিচুনি বেলিকা আমাৰ পদূলিৰে সোমাই আহিছিল বগা ওখ-পাখ, সভা শুৱনি এজন মানুহ। সেই সময়ৰ বৈচিত্ৰ্যহীন গাঁৱলীয়া পৰিবেশত ডাঙৰ দীঘল হোৱা মোৰ নিচিনা এটি শিশুৰ বাবে ঘৰৰ ওচৰৰ চিৰপৰিচিত মানুহখিনিৰ বাহিৰে নতুন মুখৰ মানুহৰ প্ৰতি এক অপাৰ কৌতূহল। তাতে মানুহজনৰ ব্যক্তিত্বত আছিল এক চৌম্বিক আকৰ্ষণ। সেই প্ৰথম দৃষ্টিতে মই তেখেতৰ প্ৰতি এক অনাবিল আকৰ্ষণ অনুভৱ কৰিছিলো। মানুহজনে মোৰ দেউতাক বিচাৰি আহিছে। বাটচৰাতে তেখেতে মোৰ নামটো সুধিলে আৰু মোক আচৰিত কৰি গাঢ় নীলা বকলাৰে বন্ধা এটা দীঘল বিস্কুটৰ পেকেট মোলৈ আগবঢ়াই দিলে। মোৰ কণমানি হাতখনত মৰমেৰে খামুচি ধৰি ঘৰলৈ সোমাই আহিল আৰু দেউতাৰ ওচৰ পালেহি। সেইদিনা মানুহজনৰ সেই হাতৰ স্পৰ্শৰ উমকণ, খন্তেকীয়া এক বিদ্যুৎ শিহৰণ যেন অনুভূতিখিনি আজিও মোৰ মনৰ পৰা আঁতৰি যোৱা নাই। মোৰ শৰীৰৰ কোনোবা নিভৃতত তাৰ ৰেশ যেন এতিয়াও অম্লান।
- হঠাৎ আমাৰ ঘৰখনলৈ এক উথপ্থপ্ পৰিবেশৰ সৃষ্টি হ'ল। ৰান্ধনীশালত
মাৰ ব্যস্ততা আৰম্ভ হ’ল। ওচৰৰে সম্পৰ্কীয় জেঠাই এজনীক লাচনি পাচনিৰ বাবে মোৰ হতুৱাই মতাই অনালে। প্ৰথমে চাহ, পিঠা; ৰাতিলৈ মাছ আৰু মাংসৰে ভাতৰ আয়োজন। বুজিলো, আজি আমাৰ ঘৰলৈ এজন বিশিষ্ট আলহী আহিল। যিজনৰ বিশিষ্টতা হয়তো মোৰ মামা-মামীহঁত নাইবা পেহা- পেহীহঁততকৈ কোনো গুণে কম নহয়।
- এই মানুহজনেই আছিল, মোৰ অতি শ্ৰদ্ধাৰ, অগ্ৰজ ভাতৃপ্ৰতিম উমেশ
