পৃষ্ঠা:শিল্পীপ্ৰাণ উমেশ বৈশ্য.pdf/৫৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৮
সোঁৱৰণীৰ অলেখ ভাষা শিল্পীপ্ৰাণ প্ৰয়াত উমেশ বৈশ্য


দৃঢ়প্ৰতিজ্ঞ, আত্মবিশ্বাসী আৰু
যুক্তিবাদী এজন মানুহ

দীনেশ নাথ
ৰূপনগৰ, গুৱাহাটী

মাটিৰ শৰীৰ ইটো  মাটিত মিলিব
 ধুনপেছ মিছা কিয় লাগিছে কৰিব,
চুলিত ধৰিছে যমে এতিয়াই নিব
 হেন জানি মনে তেওঁ ধৰ্ম আচৰিব।

 জগতৰ অগণন প্ৰাণীৰ ভিতৰত মানুহ শ্ৰেষ্ঠ। মানুহ শ্ৰেষ্ঠ এই কাৰণেই যে মানুহে চিন্তা-বিবেচনা কৰিব পাৰে। তদুপৰি মানুহে ভাষাৰ মাধ্যমেৰে মনৰ ভাব কৈ, লিখি প্ৰকাশ কৰিব পাৰে। সাবালক বয়স পোৱাৰ লগে লগে মানুহে নিজে কিছু চিন্তা কৰিব পৰা হয়। এই চিন্তা কৰিব পৰা শক্তি বা গুণৰ বাবেই একেখন মানৱ সমাজত ভিন ভিন প্ৰকৃতিৰ মানুহৰ সৃষ্টি হয়। কোনোৱে শাসক, কোনোৱে ব্যৱসায়ী, কোনোৱে উচ্চ পদস্থ বিষয়া, কোনোৱে ক’লা কৃষ্টি-সংস্কৃতি- ভাষা চৰ্চা, কোনোৱে অভিনয়, খেল-ধেমালি, কোনোৱে বিলাসী আৰু কোনোৱে ত্যাগী হোৱাৰ সপোন দেখে। ত্যাগীজনে আধ্যাত্মিক চিন্তাত মন নিমজ্জিত কৰাৰ পৰিণতিত দিব্য দৃষ্টি লাভ কৰি উপলব্ধি কৰে জীৱনত লাহ-বিলাস, সকলো অসাৰ, যমৰ হাতৰ পৰা কোনেও সাৰিব নোৱাৰে, গতিকে পৃথিৱীত জীয়াই থকা অলপীয়া দিনকেইটা ধৰ্ম চিন্তা, ধৰ্ম আচৰণ কৰি অতিবাহিত কৰা উচিত। আৰু এনে চিন্তা গভীৰ সকলেই কয়—

অথিৰ ধন জন জীৱন-যৌৱন
 অথিৰ এহু সংসাৰ,
পুত্ৰ পৰিবাৰ  সবহু অসাৰ
 কৰব কাহেৰি সাৰ।

 কিন্তু সকলো মানুহে এনে বৈৰাগী ভাবাপন্ন নহয়। মানৱ জীৱন লাভ