মোৰ ডাঙৰ ল'ৰা আৰু ছোৱালীৰ বিয়াত আগভাগ লৈ বিয়াৰ কাম সমাধা কৰিলে। তেখেতৰ ভাতৃ ৰমেশ বৈশ্যৰ কইনা ছোৱা আদি কাম দেউতাক মোৰ আৰু বৈশ্যৰ মাজত আলোচনা হ’ল। যথা সময়ত ভায়েকৰ বিয়াও সময়মতে হ’ল। এইদৰে বৈশ্যৰ পৰিবাৰ ৰীণা বৈশ্যৰ আৰু মোৰ ছোৱালী অনিমাৰো চাকৰিৰ ব্যৱস্থা কৰা হ’ল, দুয়োজনীয়ে চাকৰি পালে। এইদৰে আমাৰ বন্ধুত্ব দিনক দিনে বাঢ়িল। এদিন হঠাৎ বিদ্যালয়ত গৈ বৈশ্যই মোক ক’লে— বাইদেউ, মই মোৰ ডাঙৰ ল’ৰাক.... বাহিৰত পঢ়িবলৈ পঠাম, টকাৰ বহুতখিনিয়ে দৰ্কাৰ, তিনি হাজাৰ টকা কম হয়, আপুনি দিব পাৰিব নেকি? দিম বুলি গাত ল’লো, পিছদিনা দুয়ো বেংকত গ’লো। ষ্টেট বেংকৰপৰা টকা উলিয়াই দিলো। খুব আনন্দ পালে, আৰু ক’লে— বাইদেউ, আমি পূৰ্বজনমত এক ঘৰৰ আছিলো নিশ্চয়।
সোঁৱৰণী ৰামধেনুৰ দৰে সপ্তৰঙী- কেতিয়াবা সুখ-আনন্দ, কেতিয়াবা দুখ আবেগেৰে মানুহৰ মন ভাৰাক্ৰান্ত কৰি তোলে। কিন্তু সুমধুৰ সোঁৱৰণী ৰোমন্থনৰ মাদকতাই যে বেলেগ, পাহাৰৰ নিজৰাৰ দৰে ই মানুহৰ মনৰ মাজৰ পৰাই ওলাই আহে আৰু দেহ-মন সজীৱ কৰি তোলে।
এই বন্ধুত্বৰ তাৎপৰ্য সঁচা অৰ্থত প্ৰকাশ পাইছিল আমাৰ বন্ধুত্বৰ আনন্দ- বিষাদৰ বিভিন্ন মুহূৰ্তত। আমাৰ বন্ধুত্বৰ শিকলিডাল অসময়ত উটুৱাই লৈ গ’ল। আকাশ মেঘাচ্ছন্ন হ’ল, কলিয়া ডাৱৰে আকাশ ঢাকিলে, অসময়ত গোলাপজোপা মৰহি গ’ল। কালৰ পচোৱা বতাহ একেফালে নবয়, মেঘ নোহোৱাকৈ বজ্ৰপাত হ’ল। যুদ্ধত সৈনিকৰ মূৰ ভাঙে, একোজন ব্যক্তিৰ বিয়োগত অন্তৰ ভাঙে।
হঠাৎ বৈশ্যদেৱ অসুস্থ হৈ পৰিল। মোক মাতি পঠালে। তেখেতৰ অৱস্থা দেখি মৰ্মান্তিক আঘাত পালোঁ। চিকিৎসাৰ ব্যৱস্থা কৰা হ’ল, টকা-পইচা যোগাৰ কৰা হ’ল, মোক কলে—বাইদেউ, আপুনি জোৱাই শ্ৰীভবেন চন্দ্ৰ দাসক মোৰ লগত দিল্লীলৈ পঠাবনে? আগতে জোৱাই দিল্লীলৈ গৈ সকলো ঠিক কৰি আহিব। আমাৰ থকা-খোৱা আৰু হাস্পতালৰ ওচৰ হ’ব লাগিব ইত্যাদি কথা আলোচনা হ’ল। শ্ৰীভবেন চন্দ্ৰ দাসও যাবলৈ সাজু হ’ল। বৈশ্যই ক’লে— পৰিবাৰ আৰু ভাইটো (ৰমেশ) মোৰ লগত যাব। টকা-পইচাও যোগাৰ হ’ল। দুদিন পাছত জোৱাই গৈ সকলো ঠিক কৰিব। মাজতে মেডিকেল কলেজত চিকিৎসা কৰি আছে, কলেজৰ প্ৰিঞ্চিপালৰপৰা ট্ৰেন্সফাৰ কৰিব লাগিব, সকলো ঠিক হ’ল।
হঠাৎ তেখেতে ক'লে— বাইদেউ মোৰ আৰু এটা কথা ৰাখিব লাগিব। আজি আমি একেলগে এসাঁজ ভাত খাম, আপুনি না কৰিলে মই দুখ পাম।
