এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
উমেশ বৈশ্যৰ স্মৃতিত কবিতা
নিৰুদ্দেশ যাত্ৰা
দীপ্তি ভড়ালী
বিৰুবাৰী, গুৱাহাটী
তুমি বিচাৰিছিলা
কাহানিও মাটি হৈ নোযোৱা
মানুহবোৰৰ দয়া, মমতা চেনেহ
অথবা
কৰুণা।
নাজানো তুমি কি পালা
মাথোঁ পোহৰ সিঁচিলা, গীতেৰে
সুৰেৰে, কবিতাৰে।
পোৱা নোপোৱাৰ দোমোজাতে
ভৰ দুপৰীয়াৰ ৰঙা বেলি মূৰত লৈ
বুকুত মেটমৰা স্মৃতিৰ বোেজাৰে
তুমি গুচি গ'লা সিপাৰলৈ।
ইপাৰে ধোঁৱাত মূৰ গুজি
সকলো হেৰাল বুলি
চেনেহীয়ে কান্দিলে, উচুপি
হুক্হুকাই, হিয়া ঢাকুৰি।
এৰি যোৱা, আধা আঁকা আলসুৱা সপোনে
বাৰে বাৰে সকিয়াই।
কঠোৰ সংগ্ৰামেই হেনো মানুহৰ জীৱন।
আৰম্ভিলা তোমাৰ নিৰুদ্দেশ যাত্ৰা
উৰুখা পঁজাৰ তলত চেনেহীৰ চকুৰ পতাত
তিৰ্বিৰাই জিলিকি ৰ’ল দুখৰ বন্যা।•
