পৃষ্ঠা:শিল্পীপ্ৰাণ উমেশ বৈশ্য.pdf/১৯২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৯৫
উমেশ বৈশ্যৰ স্মৃতিত কবিতা


সপোন

(প্ৰয়াত দাদাৰ স্মৃতিত)

প্যাৰী মোহন ডেকা
বিৰুবাৰী, গুৱাহাটী

ৰাতিৰ অন্ধকাৰত
খোলা দুৱাৰ বন্ধ হ'ল।
মৃদুকম্প নেৰে
ৰুদ্ধ শ্বাসত হৃদয়
মোৰ কম্পমান
ৰাস্তাৰ পৰা বৈ আহিছিল
এমুঠি জোনাক
বেৰৰ ভঙা খিৰিকীৰে
দিঠক,
নে সপোন?
ৰাতি দোভাগ...
নিদ্ৰা দেৱীয়ে মোক মাতিছিল
চিল্‌ মিল্‌ টোপনিৰ পৰা
সাৰ পালোঁ।
ৰাতি ফেঁচাৰ নিৰ্জনতা ভঙা
সংকেত...
খিৰিকীৰে জুমি চালোঁ
পোহৰ হ’বলৈ আৰু
বেছি সময় নাই
কাউৰী জাকে দূৰ দিগন্তলৈ
উৰি গুচি গ'ল কা - কা - কা - কৈ
দিনবোৰ কেনিবা গুচি গ'ল...
মনত ৰৈ গ'ল
অতীতৰ সপোন।•