এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৯১
উমেশ বৈশ্যৰ স্মৃতিত কবিতা
শ্ৰদ্ধাঞ্জলি
তৰুণ চন্দ্ৰ বৰুৱা
ৰূপনগৰ, গুৱাহাটী
বিৰুবাৰী পাহাৰৰ দাঁতিত আছিল
হাবি ফালি ওলোৱা নিজৰা পাৰ
তাতেই ভেটি সাজি বাস কৰাজন
শ্ৰদ্ধাৰ উমেশ বৈশ্য চাৰ।
অতুল ৰমেন দুই ভাতৃৰে
সমলয় গঢ়ে বিভিন্ন বাদ্যৰে,
তৰু তৃণে বতাহত নাচিছিল
বৈশ্য কুটীৰৰ সুৰে সুৰে।
ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ জীৱন গঢ়িবলে
শিক্ষকতা আছিল তেওঁৰ পণ,
জিৰণীৰ সময়ত ঘৰতে পাতিছিল
সুৰ তালৰ মধুৰ কানন।
ওচৰ চুবুৰীয়াৰে নাছিল কাহানিও
দম্ভ, অহংকাৰ, খেয়লা-খেয়ালী,
শিশুক উপদেশ দিবলৈ আছিল
তেওঁৰ মৰম ৰসৰ ধেমালী।
বাসস্থানৰ এফালে আছিল ছপাশাল
কৰ্মই ধৰ্ম সমাজক বুজাব,
বিলাসীতাৰ নতুন প্ৰবাহৰ দিনত
