কি যে উল্লাসিত প্ৰাণ
আস্, সোণত সুৱগা চৰা জীৱন তোমাৰ।
হয় হয়, ইতিহাসে গৰকি যোৱা সোণালী বুৰঞ্জীক
তুমি প্ৰাণময় কৰি তুলিছিলা
অলেখ কাহিনী, অলেখ মঞ্চ, অলেখ চৰিত্ৰই অভিনয়ৰ
সোণালী মঞ্চৰে দোলা দি যোৱা জীৱন তোমাৰ।
চৌদিশে সিঁচৰিত হৈ থকা ঘটনা পৰিঘটনাবোৰে
প্ৰাণ পাই উঠি বাউলি মাতেহি তোমাক
তুমি শিল্পী প্ৰতিভাৰ এধানি মুকুতা
মঞ্চই মুহিত কৰিছিল তোমাক
আৰু তুমি মুহিত কৰিছিলা অগণন শ্ৰোতা দৰ্শকক।
মানুহ তোমাৰ প্ৰিয়জন আৰু
তুমি মানুহৰ আপোনৰো আপোন সুহৃদ
হে শিল্পী, সোঁৱৰণীৰ সেঁতুৰে গৈ গৈ
আমি খান্দি ফুৰিছোঁ তোমাৰ স্মৃতিৰ সুৰভি।
শিক্ষা গুৰুৰ অৰ্হতাৰে বিভূষিত হৈ
তুমি উপচি আহা ছাত্ৰৰ মনৰ মনিকূট ভৰি
নাম ল’লা প্ৰজ্ঞাৰ আধাৰ।
তুমি ছবিত বন্দী হোৱাৰে পৰা
স্মৃতিৰ সঁফুৰা মেলি সযতনে ৰাখিছোঁ তোমাক
আদৰি সাদৰি।
নীল সমুদ্ৰৰ এটি সোণালী নক্ষত্ৰ হৈ তুমি মাথো
ত’ৰে পৰা আশীষ যাচিবা
আমি বুকু ভৰি লম সেই পবিত্ৰ নিৰ্মালী,
তোমাৰেই নিৰ্মল জ্যোতিৰ।
