স্মৃতিৰ সঁফুৰাত সযতনে ৰাখিছোঁ তোমাক
(শিল্পী প্ৰাণ উমেশ বৈশ্যৰ পবিত্ৰ সোঁৱৰণত)
মীৰা ঠাকুৰ
ৰূপনগৰ, গুৱাহাটী
জীৱন আৰু জীৱিকাৰ যাত্ৰাপথেৰে গৈ গৈ
তুমি এদিন অধ্যাপনাৰ দুৱাৰ খুলি মানুহ গঢ়াৰ শপত লৈছিলা।
ইয়াৰ পিছত আৰু ৰোৱা নাই
জীৱন গঢ়াৰ ছাবি কাঠি হাতত লৈ
তুমি খুলি গৈছিলা প্ৰজ্ঞাৰ দুৱাৰ খিৰিকি
জ্ঞান পিপাসু মগজুবোৰে বেঢ়ি ধৰিছিল চৌদিশে।
হৃদয়ৰ ছন্দেৰে গাই গৈছিলা
সত্য আৰু সুন্দৰৰ গান আৰু বিলাই ফুৰিছিলা
প্ৰজ্ঞাৰ গাঠি খুলি খুলি সাহিত্যৰ সৌৰভ।
বিজ্ঞানৰ সূত্ৰ
অঙ্ক শাস্ত্ৰৰ জটিল ধাৰা।
পাঠশালাখনৰ ভিতৰে বাহিৰে তোমাৰ কণ্ঠৰ নিজৰা
ঝিম্ ঝিম্, ৰিম্ ৰিম্ বৰষাৰ গান।
আজিও বৰষে যেন গুণ-গুণ জলস্ৰোতৰ ফোয়াৰা এটি হৈ
আদৰ্শৰ মুকুতা মনিৰে তোমাৰ হৃদয়ৰ বাখৰুৱা সাজ আৰু
শব্দ শঙ্খৰ ধ্বনি, ৰিণিকি ৰিণিকি।
মনত পৰেনে সুহৃদ
তুমি ধুলি জোকাৰি বুটলি ফুৰিছিলা
শিল্পী প্ৰতিভাৰ মুকুতাৰ মনি এথুপি-দুথুপি।
নাট্যশালাৰ বুকুত নিজকে বিচাৰি পাই
অন্য এক ৰূপত
