নিজৰ লক্ষ্যত উপনীত হ’ব পাৰিছিল।
সৰুৰে পৰা সংগীত সাধনা কৰি বিশেষকৈ শাস্ত্ৰীয় সংগীতত পাৰদৰ্শিতা লাভ কৰি আকাশবাণীৰ জৰিয়তেও নিজৰ গীত প্ৰচাৰ কৰিবলৈ সমৰ্থ হৈছিল।
সুদৰ্শন, নিয়মীয়া উচ্চতাৰ ৰঙা-বগা চেহেৰাৰ লগতে অমায়িক স্বভাৱৰ বাবে তেওঁ সকলোৰে প্ৰিয় আছিল। মুখত অনবৰত আছিল হাঁহি। তেওঁৰ মৰমীয়াল আৰু বিনয়ী স্বভাৱে সকলোকে মোহিত কৰিব পাৰিছিল। ছাত্ৰাৱস্থাত তেওঁ পৰিধান কৰিছিল বগা পায়জামা আৰু বগা পাঞ্জাবী চাৰ্ট। লং পেণ্টৰ ব্যৱহাৰ খুউব কম সংখ্যকে কৰিছিল।
এজন শিক্ষক হোৱাই হয়তো তেওঁৰ জীৱনৰ লক্ষ্য আছিল। সেয়েহে কলেজ, বিশ্ববিদ্যালয়ত অধ্যয়ন কৰি থকা সময়ৰে পৰা শিক্ষকতা বৃত্তি আৰম্ভ কৰি আজীৱন শিক্ষাসেৱা আগবঢ়াই এজন আদৰ্শ কৃতী শিক্ষক হ’ব পাৰিছিল। তেওঁ ইচ্ছা কৰাহেঁতেন এটা ভাল চৰকাৰী চাকৰি পালেহেঁতেন। কিন্তু শিক্ষকতা এৰি অন্যফালে হাত নেমেলিলে।
আজীৱন শিক্ষাসেৱী উমেশ বৈশ্যদেৱে সংগীতৰ লগতে অসমীয়া ভাষা সাহিত্যতো অৱদান আগবঢ়াইছে। পিতৃ হিচাবেও তেওঁ এজন আদৰ্শ আৰু সফল পিতৃ। তেওঁৰ চাৰিওজন ল'ৰাকে উপযুক্ত শিক্ষা-দীক্ষা দি গঢ়ি তুলিছে। ভায়েক কেইজনকো পঢ়াই জীৱনত প্ৰতিষ্ঠিত হোৱাত সহায় কৰিছে।
১৯৬৮ চনৰ পৰা মই তেওঁৰ সান্নিধ্যৰ পৰা প্ৰায় বঞ্চিত হওঁ। কৰ্তব্যৰ খাতিৰত জন্মগাঁও বালিলেছালৈ তেনেকৈ আহিব নোৱাৰা হ'ল। পিছলৈ তেওঁ গুৱাহাটীৰ বিৰুবাৰীত স্থায়ীভাৱে বসবাস কৰিবলৈ লয়। অৱশ্যে গাঁৱৰ খা- খবৰ লবলৈ পাহৰা নাছিল।
উমেশ বৈশ্য আজি আৰু আমাৰ মাজত নাই। কিন্তু তেওঁ নিচেই সাধাৰণ অৱস্থাৰ পৰা চেষ্টা শ্ৰম আৰু অধ্যৱসায়ৰ দ্বাৰা মানুহ হোৱাৰ যি বাট দেখুৱাই গ'ল সিয়ে উত্তৰ পুৰুষক অনুপ্ৰাণিত কৰিব। এজন আদৰ্শ কৃতী শিক্ষক, সংগীতজ্ঞ, সাহিত্য সেৱক তথা বালিলেছা গাঁৱৰ প্ৰথম স্নাতক, প্ৰথম স্নাতকোত্তৰ ডিগ্ৰীধাৰী, উচ্চ শিক্ষিত ব্যক্তি হিচাবে শ্ৰদ্ধাৰে সুঁৱৰিব।
(লেখক নলবাৰী জিলাৰ দিঘেলীৰ বাসিন্দা। এই লেখাটোৰ ৰচনাকাল ২০১০ ইং)
