(৫০)
নৈঋত তোমালৈ বুলি...
ৰাতি বাৰ বাজিল। অৰণ্যা শুলে। বিচনাৰ কাষৰ টেবুল লেম্পটো জ্বলি আছে। তাতে পৰি আছে নীলা ডায়েৰীখন। নিয়ৰে দি থৈ যোৱা ডায়েৰীখন। কি লিখা আছে তাত? তোমাৰ ডায়েৰী লিখাৰ অভ্যাসটোৰ কথা গম পোৱা নাছিলো নৈঋত। তোমাৰ যে কিমান কথাই গম পোৱা নাছিলোঁ! এটা অচিন বৃত্তৰ মাজতে তুমি নিজকে আবদ্ধ কৰি ৰাখিলা। মইনজনাকৈ এটা ব্যৱধান ৰাখি সম্পৰ্কটো বজাই ৰাখিলা। সেই সময়খিনিত তুমি মোক তোমাৰ পত্নীৰ কথা এবাৰলৈয়ো জানিবলৈ নিদিলা। আচৰিত হৈছোঁ নৈঋত। সেইকণ স্বচ্ছতা নথকা সম্পৰ্ক লৈয়ে মই মোৰ জীৱনৰ কেঁকুৰি সলনি কৰিলোঁনে নৈঋত? মোৰ স্থিৰ পানীখিনিত তুমি আকৌ শিলগুটি দলিয়াই নিদিলেও হ’লহেঁতেন।
ডায়েৰীখন মেলিয়েই দুৰ্বল হৈ পৰিছোঁ মই। তোমাৰ অনুভৱৰ খোজত লয় দিয়েই মই এইখিনি পালোঁহি। জীৱনৰ কঠোৰতম সময় পাৰ কৰি মই আজি এই বিন্দুত উপনীত হৈছোঁ। তথাপি যে কিমান কথা অকথিত ৰূপত ৰৈ গ’ল।
কি লিখা আছিল ডায়েৰীখনত? পৃষ্ঠা লুটিয়াইছিলোঁ অলক্ষিতে..
তেতিয়া তুমি মাথোঁ একৈশ বছৰীয়া। তোমাৰ স্নাতকৰ পৰীক্ষাৰ ৰিজাল্ট দিছিল সিদিনা। সৰুতেই পথ দুৰ্ঘটনাত মা-দেউতাক হেৰুৱাই অনাথ হৈ পৰিছিলা তুমি আৰু তোমাৰ একমাত্ৰ ভনীজনী। অলক খুড়াৰ ঘৰত ডাঙৰ হৈছিলা তোমালোক। কিন্তু গাভৰু ভনীজনীৰ ওপৰত পৰা খুড়া নামৰ লম্পটটোৰ লোলুপ দৃষ্টিয়ে তোমাক সেইখন ঘৰৰ পৰা আঁতৰিবলৈ চিন্তা কৰোৱাইছিল।
উসঃ নৈঋত! কি পৰিস্থিতিত তুমি জীৱন কটাইছিলা, সেয়া মই কিয় জানিবলৈ বিচৰা নাছিলোঁ নৈঋত? তোমাৰ কঠিন অতীতটোৰ বিষয়ে মোক অৱগত কৰাব লাগিছিল বুলি তুমি অনুভৱ নকৰিলা নে? মোৰো দেউতা নাছিল, কিন্তু মা আৰু দাদাৰ মৰমে মোক সেই অভাৱ অনুভৱ কৰিবলৈ নিদিলে। সেইকাৰণেই চাগৈ মোক এইবোৰ কোৱা যোগ্য বুলি নাভাবিলা, নহয় নে নৈঋত?
অজানিতে আঙুলিটোৱে পৃষ্ঠাবোৰ লুটিয়াই গৈছিল। স্নাতক হৈয়েই চাকৰিৰ সন্ধানত নামিছিলা তুমি। এটা চৰ্তত তুমি চাকৰিও পাইছিল। কোম্পানীৰ মালিকৰ জীয়েৰৰ সৈতে বিয়াৰ চৰ্ত আছিল সেইটো। মানি লৈছিলা তুমি। কাৰণ সেই সময়ত অলক খুড়াৰ ঘৰৰ পৰা আঁতৰিবলৈ ইয়াতকৈ বেলেগ উপায়ে যে নাছিল।
* * * *
হুমুনিয়াহ এটাৰে ডায়েৰীখন জপাই থ’লোঁ। সেই ষোল্লবছৰীয়া ভনীয়েকৰ স্বাৰ্থত একৈশবছৰীয়া ল’ৰাজনে নিজৰ ইচ্ছা-অনিচ্ছা জলাঞ্জলি দিয়াৰ কাহিনীটোৱে যেন মোৰ মনৰ গহন বনখনতহে ধুমুহাৰ সৃষ্টি কৰিলে। তেনেই তচ্ নচ্ হৈ পৰিল অন্তৰৰ অন্তেষপুৰ।
এনে হোৱাৰতো কথা নাছিল নৈঋত। কথা আছিল, বিপৰীতমুখী ৰাস্তাটোৰে গৈ থাকোতে পুনৰবাৰ উভটি নোচোৱাৰ। কথা আছিল, নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁত তোমাক অকলে এৰি অহাৰ। কথা আছিল, সোণাৰুৰ ৰাস্তাত পুনৰবাৰ ভৰি নিদিয়াৰ।
ছেহ! কিবোৰ যে ভাবি আছে। তোমাৰ জীৱনৰ দুটুকুৰা দস্তাবেজ পঢ়িয়েই মই দুৰ্বল হৈ পৰিম নে? অৰণ্যালৈ চালোঁ। মোৰ জিউ। মোৰ মৰমত বন্দী তাই। অৰণ্যাৰ চুলিখিনিত হাত বুলাই দিলোঁ। নিয়ৰো হয়তো হোষ্টেলৰ বিচনাত নিদ্ৰাৰত। নৈঋত তুমি? তুমি ঠিকেই আছানে নৈঋত?
আকৌ এটা হুমুনিয়াহৰ জন্ম হ’ল। অজানিতে।
— তোমাৰ ছায়া।
