সি জাঁপ মাৰি উঠিল—
‘পাপা, মোক নক’লা কিয়, মইও তোমাৰ ওচৰলৈ গ’লোহেঁতেন।’
আপত্তি দৰ্শাই পুনৰ ক’লে— ‘তেতিয়া হ’লে তুমি দিল্লীলৈ গুচি আহিবা। লগ পাম। সৰু ল’ৰাৰ আবদাৰবোৰ তাৰ এতিয়াও শেষ হোৱা নাই।’
নিয়ৰৰ ফোন থৈ আকৌ ফেচবুক লগ অন কৰি ল’লো। অৰণ্যাৰ ফটো চালোঁ। এই দুদিনত অৰণ্যাৰ ফটো কিমানবাৰ চাইছোঁ তাৰ হিচাপ নাই। ছায়াৰ কাজলসনা চকুযোৰে মোলৈকে যেন চাই আছে। বুকুৰ মাজেৰে এক শিহৰণ বৈ গ’ল। এই শিহৰণৰ বিপৰীত দিশত মই এদিন পলাইছিলোঁ খুব জোৰেৰে। প্ৰেমৰ জোৰতকৈ বেছি জোৰেৰে নে? নাজানো। প্ৰেমৰ তাড়নাতে আজি ছায়াৰ অনিশ্চিত দৰ্শনক উদ্যেশি মই আজি ইয়াত। ঘৰৰ বায়ুৰুদ্ধ কোঠালিকেইটাত নিজকে উন্মাদ যেন অনুভৱ হ’বলৈ লৈছিল। মুকলিলৈ ওলাই আহিবলৈ কিবা এটাই প্ৰবলভাৱে টানি আছিল। তাৰ মাজতে অৰণ্যা আহিল। যেন কিবা এক লক্ষ্যহে লৈ আহিল তাই। চুপহিটোৰ মাজত ফুলৰ পাহিবোৰ ইমানদিন কেনেকৈ যে বান্ধি থৈছিলো। ইমান কষ্টত সোমাই আছিলোঁ সেই কলিটোতে। আজি মেল খাবলৈ ধৰা ফুলপাহিৰ দৰে মুক্ত যেন লাগিছে। ৰাতিটো বৰ দীঘল যেন লাগিল। কেতিয়া যে পুৱাব অপেক্ষাৰ ৰাতি।
ছায়া, মই আহি আছোঁ। তোমাক লগ পাবলৈকে মই আহি আছোঁ ছায়া। হা? বলিয়ালি? বলিয়ালিকে কৰোঁচোন আহা। বয়স? বয়সৰ কথা পাহৰি যোৱা ছায়া। বয়স কাৰো বাবেই ৰৈ নাথাকে ছায়া। যিদৰে ৰৈ নাথাকে সময়। ৰৈ যায় মাথোঁ অনুভূতি। চেহেৰা? আত্মাৰে জোখা ছায়া। তোমাৰ মুখখনলৈ চোৱা, আত্মিক আভাৰে উজলি উঠিছে। এইফালে কি চাই আছাঁ তুমি ছায়া? নিজলৈ চোৱা, তাতে আছোঁ মই।
ধহমহাই উঠি বহিলোঁ। সপোন সপোন যেন অনুভূতি এটাৰে ৰাতিটো পাৰ হ’ল। খিৰিকীৰ পৰ্দাখন চপাই দিলোঁ। আশাৰ কিৰণ এছাটি কঢ়িয়াই অনা ফেঁহুজালি ৰ’দকণ তেতিয়া মোৰ মুখৰ ওপৰত।
□□
(88)
নৈঋতৰ কথাৰে....
টেক্সীখনত বহি চেন্নাইৰ পৰা পণ্ডিচেৰীলৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ। বহুদিনৰ মূৰত মেঘালীলৈ মনত পৰিল হঠাতে। ছায়াৰ অতি ঘনিষ্ঠ বান্ধৱী মেঘালী। সময়ৰ সোঁতত সিহঁতৰ মাজৰ সম্পৰ্কটো বাৰু একে থাকিল নে? এইবাৰ মেঘালীৰ প্ৰফাইল চালোঁ। তাই কেলিফৰ্ণিয়াত থাকে। ছায়াৰো তেনে এটা উচ্চাকাংক্ষী মনেই আছিল। বাহিৰলৈ যোৱাৰ প্ৰস্তুতি চলাই থাকোঁতেই ডিব্ৰুগড় গেছ ক্ৰেকাৰৰ বিজ্ঞাপনটো পাই মই তাইলৈ ফোন কৰাৰ লগে লগে তাই বাহিৰৰ পৰা ঘূৰি আহিছিল। মোৰ এটা কথাতো ‘না’ ক’বলৈ শিকা নাছিল তাই। মই সেইদিনা সেই ফোনটো নকৰা হ’লে আমি প্ৰত্যেকেই নিজৰ নিজৰ কক্ষপথত হয়তো সুখী হৈ থাকিলোঁহেঁতেন।
কিবা এটা ভাবি মেঘালীলৈ মেছেজ এটা লিখিলোঁ।
‘মেঘালী, কেনে আছা? সাৰে আছা যদি কেইমিনিটমান সময় দিব পাৰিবনে?’
অলপ পাছত ফোনটো টিত টিত কৈ বাজি উঠিল। চালোঁ—মেঘালীৰ উত্তৰ।
‘হেল্ল ছাৰ, আফটাৰ চাচ্চ এ লং টাইম... কেনে আছে ছাৰ?’
‘মোৰ ভালেই মেঘালী, কথা এটা সুধিব লগা আছিল, সহায় কৰিবানে?’—মই সুধিলোঁ।
‘নিশ্চয় সহায় কৰিম ছাৰ, সোধক ছাৰ।’—তাই ক’লে।
‘ছায়াৰ বিষয়ে অলপ জনাবানে মেঘালী?’—মই সুধিলোঁ।
