পৃষ্ঠা:শব্দৰ এলজোলামবোৰ.pdf/৬৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

শব্দৰ এলজোলামবোৰ নৈঋতলৈ বুলি

 চিনাকি মাতটোত মই মুহূৰ্ততে উদ্ভাসিত হৈ তাক দবিয়াই উঠিলোঁ—কলৈ গৈছিল আপুনি? একেবাৰে নাই মানে নায়েই। ইমান বিচাৰি ফুৰিছোঁ আপোনাক।

 সি হাঁহিলে, তাৰ পাছত ক'লে—“আপুনিও মাজে মাজে নাইকিয়া হৈ যায়। এইবাৰ মই নাইকিয়া হ’লোঁ। হেৰাই ভাল লাগে মাজে মাজে।

 ‘মোকতো কৈ যাব পাৰে’– নাওমান অভিমানী সুৰ মিশ্ৰিত কণ্ঠেৰে কৈ উঠিলোঁ।

 ‘কৈ গ’লে হেৰুৱাটো চুক্তি হৈ পৰে। সেই কাৰণেই কেমেৰাটোৰ বাহিৰে কাকোৱেই কোৱা নাছিলোঁ ক’ত আছে, কি কৰিছে। কেমেৰাত বন্দী হৈ আছে মোৰ অজ্ঞাত বাস। ফটো চাব? ৰূমলৈ বলক।

 প্ৰথমবাৰৰ বাবে তাৰ ৰূমত ভৰি দিলোঁ। বিশৃংখল ৰূম, বিশৃংখল কিতাপ, বিশৃংখল টেবুল, বিশৃংখল আচবাব। মুঠৰ ওপৰত বিশৃংখলতাৰ আন নাম যেন ইকবাল। কত জানো পঢ়িছিলোঁ, সৰল অন্তৰৰ মানুহৰ থকাৰ ধৰণটো হেনো খুব বিশৃংখল হয়। হয়তো কথাটো ঠিকেই শুনিছিলোঁ। তোমালৈ মনত পৰিল। বৰ পৰিপাটি তোমাৰ স্বভাৱ। ৰুটিন মাফিক জীৱন। স্বাস্থ্যৰ ওপৰত নিয়ম, খোৱা-বোৱাত নিয়ম, কাপোৰ কানি পৰিপাটি, কিন্তু তোমাৰ মনটো শৃংখল আছিল নে নৈঋত? তোমাৰ অস্থিৰতাৰ প্ৰমাণ মই খোজে খোজে পাইছোঁ। মোক প্ৰথম লগ পোৱাৰ পৰাই সেই কাজিৰঙাত লগ পোৱালৈকে তুমি বৰ অস্থিৰ আছিল। অস্থিৰ আছিলা কাৰণেই দোভাগ ৰাতি আকাশৰ তৰা গণিবলৈ বাহিৰত ৰৈ আছিল। সেই বিশেষ ৰাতিটোত মোৰ মনটোৰ দৰেই তোমাৰো মনটোও বৰ অস্থিৰ আছিল নহয়নে নৈঋত? আৰু হয়তো দুটি সত্তাৰ মিলনত এইটোও এটা কাৰক হৈ পৰিছিল।

 বুকুখন হমহমাই গ’ল। তোমাক যেন মোৰ প্ৰয়োজন আছিল। তোমাৰে ভৰিত যেন বেলেগ এডাল শিকলি বন্ধা। কথাটো মনলৈ অহাৰ লগে লগেই মনটো আকৌ অস্থিৰ হৈ পৰিল। এই যেন তোমাৰ ওচৰলৈ এতিয়াই দৌৰি যাম, তোমাৰ মূৰটো মোৰ মাজত গুজি ল’ম, তোমাৰ চুলিত হাত বোলাই তোমাৰ সমস্ত বেদনা দূৰ কৰিম। সোণ মোৰ, কোৱা মোক... কোৱা এবাৰলৈ মোক, কি কষ্টত আছা কোৱা এবাৰলৈ মোক। যিমান দৌৰি গ’লেও মোৰ সীমাৰ পৰিধি সিমানখিনিলৈকেহে। তোমাৰ পৰিয়ালৰ ওচৰত থিয় নিদিয়াৰ যি সংকল্প মোৰ পৰা তুমি আদায় কৰিছিল, সেই সংকল্প ৰক্ষা কৰিবলৈকে হাজাৰ চেষ্টা কৰিলেও তোমাৰ ঘৰৰ জপনামুখ পাৰ হ’ব নোৱাৰোঁ নৈঋত। দুৰ্বল সময়ৰ প্ৰতিশ্ৰুতি হলেও প্ৰতিশ্ৰুতিতে প্ৰতিশ্ৰুতিয়েই, মোৰ বাবে ই ভাঙিব নোৱাৰাকৈ কঠিন, জানানে নৈঋত?

 চকুপানী এটোপাল বিৰিঙি আহিল। ইকবালে দেখিব বুলি লৰালৰিকৈ মোহাৰি ল’লো। সি চৰবত দুগিলাচ আৰু ষ্ট্ৰবেৰী কেইটামান আনি টেবুলত থ’লে। হৃদয়ৰ পাছফালৰ দুৱাৰখন বন্ধ কৰি তাৰ অজ্ঞাত বাসৰ ফটোবোৰ চালোঁ। দাক্ষিণাত্যৰ ফালে যোৱা ফটো। সাগৰ তীৰৰ বলুকাত আৰু সূৰ্যাস্তৰ সময়ৰ ফটোবোৰ বৰ ধুনীয়া হৈছিল। ধেমালিকৈ কৈ উঠিলোঁ মই—“বাহ। ফটোবোৰ ইমান ভাল হৈছে। আপুনি বৰ ফটোজেনিক। এইবাৰৰ পৰা ক’ৰবালৈ গ'লে মোকো লৈ যাব দেই।

 না..না.. বেক গিয়েৰত চলা মানুহক ক’লৈকো লৈ নাযাওঁ মই। আই হেড এ লট টু ডু, এ মাইলচ টু গ’ এণ্ড টাচ্চ দ্য স্কাই। আপোনাৰ লগত গজল গাই ফুৰিলে নহ’ব মোৰ। নাটকীয় সুৰত সিও কৈ উঠিল।

 গজলৰ কথাটো উলিয়াওঁতেই আমাৰ এলবামটোৰ কথা মনলৈ আহিল৷ ৰেকৰ্ডিং শেষ হৈছে। বিকাশ ছাৰে বিতৰণৰ দায়িত্বও লৈছে। উন্মোচনৰ তাৰিখ ঠিক কৰিবলৈ মাতি পঠাইছিল। ইকবাল নহালৈকে একো সিদ্ধান্ত ল’ব পৰা নাছিলোঁ। এতিয়া সেই কামটো শেষ কৰিব লাগিব। বহুত কামে জুমুৰি ধৰে কেতিয়াবা। কামবোৰ উপৰা-উপৰি হয়। সকলোতে আগভাগ লওঁতে লওঁতে নিজলৈকে কেতিয়াবা সময়ৰ নাটনি হয়। ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ মাজত বিশেষ ঠাই এটুকুৰা লৈ পেলাইছোঁ যেন অনুভৱ হয়। কিনো আছে মোৰ নৈঋত? আঠ ঘণ্টাৰ অফিচৰ কাম, অলপ লিখা- মেলা, অলপ মত বিনিময়, অনুৰোধ ৰক্ষাৰ্থে দুখনমান সভাত অলপ নিজৰ বক্তব্য। এইখিনি কৰোঁতেই দিনৰ দিনটো নিজৰ কথা ভাবিবলৈ সময় নাথাকে, ৰাতি আকৌ মনটোক নিচুকনি, এনেদৰেই অবিৰাম ঘূৰ্ণীয়মান জীৱন ঘড়ীৰ কৌটি কৌটি ছেকেণ্ডৰ বিন্দু।

 হয় নৈঋত, মই দায়বদ্ধ জীৱনৰ ওচৰত। এই দায়বদ্ধতাই মোক সকলো ভুল সিদ্ধান্তৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখে,