পৃষ্ঠা:শব্দৰ এলজোলামবোৰ.pdf/৬৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

 ‘গতিকে, ক’লৈ যোৱাৰ প্লেন ম্যাডামৰ?’— ছাৰৰ ওচৰৰ পৰা ওলাই ইকবালে সুধিলে।

 ‘তেনেকুৱা একো প্লেন নাই। ক’ৰবালৈ যাব পাৰি। নহ’লে বিদায় ল’বও পাৰি। অলপ ভাগৰ লাগিছে।’—মই ক’লোঁ।

 ‘বলক নহ’লে, চিনেমা এখনকে চাই আহোঁগৈ। বাজীৰাও মস্তানীখন চলি আছে।’–ইকবালে প্ৰস্তাৱ দিলে।

 হয়ভৰ দিলোঁ তাৰ কথাত। বহুত বছৰৰ বিৰতিত হলত সোমাইছোঁ। সেই তোমাৰ লগতে শেষবাৰৰ কাৰণে ‘তাৰে জমীন পৰ’ চাবলৈ সোমাইছিলোঁ, মনত আছেনে নৈঋত? সেইখন চিনেমা চাই তুমি বৰ আৱেগিক হৈ পৰিছিলা। হলৰ পৰা ওলাইয়ে তোমাৰ ল’ৰাটোলৈ ফোন কৰিছিলা, আৱেগিক হৈ কথা পাতিছিলা, আইচক্ৰীম কিনি লৈছিলা আৰু কিবা-কিবি খেলা বস্তু কিনি লৈছিলা। পিতৃত্বৰ গৌৰৱেৰে গৌৰাৱান্বিত তোমাৰ হৃদয়ৰ উচ্ছলতা তোমাতকৈ বেছিকৈ বুজি পাবলৈ মাতৃত্বৰ সোৱাদ পোৱা নাই মই নৈঋত।

 অদ্ভূত সপোন এটাই লাজ লাজকৈ চৌপাশ বেৰি ৰাখে। ডিঙিৰ দাগটো লুকুৱাব বিচাৰিলেও দাপোণখনৰ পৰা উপায় নাই। দাপোণখনে যে চাবই বাৰে বাৰে। দিনটোত যিমান মন যায় সিমানবাৰ। দেৱশিশু এটাৰ সপোন দেখো মাজে মাজে। যি হওক বুলি টেবলেটৰ কথাটো মনলৈকে নানিলোঁ। তোমাৰ চিন এটা কঢ়িয়াই ফুৰিব পৰাকৈ সৌভাগ্যৱতী হ’মনে মই? নৈঋত, সিমানখিনি আশিস দিবা নে তুমি? তোমাৰ ওপৰত মোৰ একোৱেই অভিমান নাই। তোমাৰ আকুলতাৰ প্ৰমাণ মই পাই গ’লো সিদিনাই। ভগৱানৰো ইচ্ছাৰ প্ৰমাণ মই পাই গ’লোঁ সিদিনাই। কিন্তু ধৈৰ্য ধৰিব লাগিব। আমাৰ সম্পৰ্কৰ হয়তো কিবা এটা লক্ষ্য আছে। পাৰিম জানানে নৈঋত, পাৰিম মই! অপেক্ষা কৰিম যুগ-যুগান্তৰ, অপেক্ষা কৰিম জন্ম-জন্মান্তৰ। তোমাৰ মৰমেৰে মই এটা জনম কিয়, সাতো জনমলৈ অপেক্ষা কৰাৰ শক্তি আহৰণ কৰি ললো। ভালপাওঁ তোমাক... ভালপাওঁ তোমাক’— এজাক পখীৰ কল্লোলত লাজতে মুখ ঢাকি ৰ’লোঁ হলৰ ভিতৰতে।

 মোহে ৰং দো লাল
 নন্দ কে লাল লাল
 ছেড় নহী, বস ৰং দো লাল
 মোহে ৰং দো লাল।

 শ্ৰেয়া ঘোষালৰ মাতত বাস্তৱলৈ ঘূৰি আহিলোঁ। মস্তানীৰূপী দিপিকা পাডুকনৰ নাচত আবেগৰ চকুলো বৈ আহিল। বৰ আকুলতাৰে তোমাৰ পৰা এচিকুট ৰং বিচাৰিছিলোঁ। সেই সপোন সপোন হৈয়ে থাকিল। মস্তানীৰ চৰিত্ৰটো অতি সাহসী। সিমানখিনি সাহসী হোৱা হ’লে ময়ো চাগৈ মস্তানীৰ নিচিনাই কৰিলোহেঁতেন। তোমাৰ পত্নীৰ হাজাৰটা ক্ৰোধৰ বিপৰীতে তোমাৰ কাষত থিয় হ’লোঁহেঁতেন। ভৰা মেহফিলত মোৰ প্ৰেম দাবী কৰিলোহেঁতেন। হাঃ..হা..হাঃ..। কিবোৰ কথা যে মনলৈ আহিছে। তোমাৰ পত্নীক মোৰ আজিলৈকে দেখাৰ সৌভাগ্য নহ’ল। বৰ ভাগ্যৱতী তেওঁ। সঁচাকৈ কৈছোঁ, তেওঁলৈ ঈৰ্ষান্বিত হওঁ মাজে মাজে। তেওঁতকৈ আগেয়ে মই তোমাক লগ পোৱা হ’লে তোমাক মোৰ পৰা কোনেও আঁতৰ কৰিব নোৱাৰিলেহেঁতেন।

 হলৰ পৰা ওলাই ইকবালে সুধিলে— ‘কেনে পালে চিনেমাখন?’

 বিষালি বুকুখনৰ পৰা মাতটো ওঁঠলৈ উজাব নোৱাৰিলে। সেপ ঢুকি কোনোমতে ক’লো— ‘ক’ব লাগিছেনে?’

 ‘বুজিলেনে আপুনি, প্ৰেমে জাতি-কুল নামানে বুলি?’— ইকবালে কৈ উঠিল।

 সেইটোতো হয়েই, প্ৰেমে একো বাধাই নামানে৷ না ধৰ্ম, না জাতি-কুল, না বয়সৰ সীমা, না সামাজিক স্থিতি, না ভাষা, না ভৌগোলিক সীমা, না পাৰিবাৰিক বাধা। বিবাহিত বুলি জনাৰ পাছতো মস্তানীয়ে বাজীৰাওক এৰি থাকিব নোৱাৰিলে, আৰু মই তোমাক ভাল নোপোৱাকৈ থাকিব নোৱাৰিলোঁ।

 আৰু ইফালে ইকবালে কৈছে—‘বুজি যদি পাইছেই, ধৰ্মৰ বাধালৈ ইমান ভয় কিহৰ? বিধৰ্মী বুলিয়েই আপুনি মোৰ প্ৰেমক একাষৰীয়া কৰি থৈছে।

 মই হতবাক—‘বিধৰ্মী বুলি কাক কৈছে আপুনি ইকবাল?’