গ’ল। মোৰ মৰমৰ অত্যাচাৰ সহিব নোৱাৰি দাপোণখনেও কৈ উঠিল—‘পাগলী’।
-তোমাৰ ছায়া
□□
(৩৪)
নৈঋত তোমালৈ বুলি....
ৰাতিপুৱা চাৰি বজাত সাৰ পাই উঠিলোঁ। প্ৰভাতী পখীয়ে নিচুকাই ৰোৱা পুৱা। দেহাটি দুহাতেৰে সাৱটি ধৰিলোঁ। তোমাৰ মৰমৰ আবিৰতা লোৱা মোৰ শৰীৰ আৰু মন। শৰীৰটোলৈ হঠাতে মোহ জাগিল। ‘সদায় ধুনীয়াজনী হৈ থাকিবা তুমি’– বুলি কৈছিলা তুমি। নীলৰঙী ট্ৰেকচ্যুটযোৰ উলিয়াই ল’লোঁ। দেহাটিৰ জঠৰতা কমাব লাগিব নৈঋত। আকৌ জগিং আৰম্ভ কৰিব লাগিব।
অফিচত একেবাৰে মন নবহিল। দুটামান চহীৰ বাদে একোৱেই কৰিব নোৱাৰিলোঁ। ছেগ বুজি বুজি মনটো তোমাৰ নঙলামুখলৈ ঢাপলি মেলে। ধৰি আনি ফাইলত মূৰ গুজোঁ। আকৌ তোমাৰ নঙলামুখ, আকৌ অফিচৰ ফাইল। এনেদৰেই দিনটো পাৰ হ’ল। গানৰ ষ্টুডিঅ’লৈকো যাব লগা আছে। গজলৰ ৰেকৰ্ডিঙৰ কামখিনি শেষ কৰিব লাগে। ৰূমলৈ গাড়ী দৌৰালোঁ। ইকবাল আহিব। তাৰ লগতে যাম বিকাশ ছাৰৰ ঘৰলৈ।
মনটোক হাজাৰ চেষ্টা কৰিও তোমাৰ নঙলামুখৰ পৰা আঁতৰাই আনিব পৰা নাই। নাটকীয়ভাৱেই সেইদিনা হঠাতে পালোঁ তোমাক। বুকুৰ ভিতৰৰ অযুত প্ৰশ্ন, অযুত অভিমান, অযুত চকুপানী মুহূৰ্ততে নিঃচিহ্ন কৰি দিব পৰাকৈ পালোঁ তোমাক। মিলনত ইমান সুখ বুলি বুজি পোৱাকৈ পালোঁ তোমাক। নুশুনো তোমাৰ কথা, নাখাওঁ মই টেবলেট’— বুলি উভতি যুঁজিব পৰাকৈ পালোঁ তোমাক। মৌনতাৰ ভাষাতেই মোৰ প্ৰেমৰ উত্তৰ বিচাৰি পালোঁ তোমাক। ইকবালক কৃতজ্ঞতাৰে ওপচাই পেলাব পৰাকৈ পালোঁ তোমাক।
হয় নৈঋত, অকলে অকলে যুঁজি ভাগৰি পৰিছিলোঁ। ইকবালেই উলিয়াই আনিছিল মোক মোৰ শুভাকাংখী হৈ। মোৰ জীৱনৰ এটি উজ্জ্বল নক্ষত্ৰ হ’বলৈকে যেন তাৰ পদাৰ্পণ মোৰ জীৱনলৈ। দুখৰ দিনবোৰত কৰুণ হাঁহিটিৰে, সুখৰ সময়বোৰত খোলা হাঁহিটিৰে মই বৈ থকা সুতিটোত চাকি এগচি হৈ পোহৰ দেখুৱাই গৈছে সি।
সৰু ল’ৰা এটাই ৰাস্তাৰ কাষত বেলুন এসোপা লৈ গ্ৰাহকলৈ বাট চাই আছে। মই গাড়ী ৰখাই সুধিলোঁ—‘গোটেইখিনিত কিমান ল’বা ভাইটি’?
সি কোৱা দামতকৈ অলপ বেছিকৈ দি গোটেইখিনি বেলুন গাড়ীত ভৰাই ল’লোঁ। গাড়ীখন ৰঙীন হৈ পৰিল। ৰঙৰ সতে খেলিম মই নৈঋত। ৰঙীন হৈ পৰিম মই আকৌ আগৰ মইজনীৰ দৰে। মই যেন মোৰ জীৱনত এটা প্ৰিজমহে আৱিষ্কাৰ কৰিলোঁ, মোৰ ৰংহীনতাখিনি ৰামধেনুৰ ৰঙেৰে ৰঙীন কৰিব পৰাকৈ। গান এটা বজাই দিলোঁ—
You're the light, you're the night
You're the color of my blood
You're the cure,You're the pain
You're the only thing I wanna touch
Never know that it could mean so much, so much.