(৩১)
নৈঋত তোমালৈ বুলি....
ইকবাল মোৰ ভাল বন্ধু হৈ পৰিল। সেই যে এদিন সুধিছিল সি—
‘মোৰ সংগ আপুনি উপভোগ নকৰে?’
তাৰ পাছৰে পৰাই মই নিজকে বিশ্লেষণৰ মাজত এৰি দিছোঁ। ফঁহিয়াই চাইছোঁ সম্পৰ্কবোৰ। লিৰিকি-বিদাৰি চাইছোঁ আৰু কিছুমান সম্পৰ্ক বহুত মহাৰ্ঘৰ বিনিময়ত কিনি লৈছোঁ। সৌজন্যতাৰ খাতিৰত কৰা সম্পৰ্কবোৰক লৈ ইমান চিন্তা কৰাৰ দৰকাৰ নপৰে। কিন্তু এইবিলাক সম্পৰ্কৰ এটা স্থান আছে। বছা বছা মানুহক লৈ কৰা সম্পৰ্ক বৃত্তটো। ইকবালো সোমালেহি সেইটো বৃত্ততে। মই নজনাকৈয়েই। প্ৰতিদিনেই তাক লগ পাওঁ বুলি ক’লেও ভুল নহ’ব। দুটামান গজলত মোৰ স’তে সিও কণ্ঠদান কৰিছে।
এদিন সি ঘপহকৈ সুধি পেলাইছিল— ‘আপোনাৰ গানবোৰ ইমান বিষাদময় কিয়?’
ঈষৎ হাঁহিৰে কোনোৱা লেখকৰ উদ্ধৃতি টানি মই কৈ উঠিছিলোঁ—বিষাদ মোৰ বিলাসিতা, বিষাদ মোৰ প্ৰিয় সুখ, সেইকাৰণেই বিষাদৰ জয়গান চৌপাশে।’
মোৰ কাব্যিকতাত ৰস পালে সিও, কৈ উঠিল—“বিষাদৰ ঘৰত কিজানি পোহৰ নাথাকে’৷
‘নিজে জ্বলি থকালৈকে পোহৰ থাকে।’– মই ক’লোঁ।
‘নিজে জ্বলি আনক পোহৰ দিয়াৰ কি অৰ্থ আছে? ধোঁৱাৰ দৰে ইও অস্তিত্বহীন।’— ইকবালে কৈ উঠিল।
‘নাই নাই, ধোঁৱা হ’বলৈ নিবিচাৰোঁ মই। পাৰোঁ যদি ছাই হ’ম। জুই আৰু ধোঁৱা ক্ষন্তেকীয়া। ছাইখিনি সত্য।'—কৈ উঠিলোঁ মই।
“বিষাদৰ দলঙেৰে জীৱনটো পাৰ হ’লে পিছল খোৱাৰ ভয়।’— ইকবালে আকৌ ক’লে।
‘পিছল খাই ভাল লাগে কেতিয়াবা, যদি বিশেষজনৰ হাতখনে মাতে।’— মই কৈ উঠিলোঁ।
‘কি প্ৰেমত বিশ্বাসী আপুনি?’—ধেমালিকৈ আৰম্ভ কৰি গধুৰ প্ৰশ্নটো সুধি পেলাইছিল সি।
* * * *
কঠোৰ প্ৰশ্ন। উত্তৰবিহীন। মৌন হৈ ৰ’লোঁ। অলপ আগলৈকে মুখৰিত হৈ থকা সন্ধ্যাটি মূক হৈ বহি ৰ’ল। অকলে থাকিবলৈ মন গ’ল। একেবাৰে অকলে। ‘লীভ মি এলন... প্লিজ। মোক অলপ অকলে থাকিবলৈ দিয়া।’—বুলি যেন চিঞৰি উঠিম।
ভিতৰৰ ছায়াজনী ওলাই আহি মুখাৰূপী ‘মই’জনীক তাচ্ছিল্যপূৰ্ণ দৃষ্টি নিক্ষেপ কৰি কৈ উঠিল — আৰু কিমান ফাঁকিৰে হাঁহিবি ছোৱালী? মিছাৰ ভৰত জীৱনৰ বাট বুলিবি কেনেকৈ ছোৱালী? তাতকৈ ঘূৰি যা সেই শিলছটাৰ ওচৰলৈ, যিছটা শিলে তোক ব্ৰহ্মপুত্ৰত উটি নাযাবলৈ প্ৰেৰণা দিছিল। যা ঘূৰি সেই পাহাৰখনৰ ওচৰলৈ, যাৰ দুখবোৰ আনি বুকুত বান্ধি লৈছিলি। যা ঘূৰি সেই ফাগুনৰ ওচৰলৈ সৰাপাতৰ হেৰুৱা ঠিকনা বিচাৰি।
জানানে নৈঋত, হেৰুৱা ঠিকনা ঘূৰাই অনাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল সৰাপাতখিলাই। তপত চকুলো কঢ়িয়াই নিয়া সৰাপাতখিলাই গলাইছিল বসন্তৰ দুখৰ বৰফ। বৰষুণ এছাটি যেন সোমাই আহিছিল এটি সপোন হৈ......৷
তাৰ কেইদিনমান পাছতেই পুৰণি চিনাকি সংখ্যাকেইটাৰে ফোন আহিছিল মোলৈ অকস্মাতে। কথা ক’ব পৰা নাছিলা তুমি। আৱেগত নে অসহজতাত সেইটো বুজি নাপালোঁ মই। ফোনৰ ইপাৰে মই আৰু মোৰ মনৰ
