বুলি।’— মেঘালীয়ে কৈ উঠিল।
‘হাঃ হাঃ... থ তােৰ ডাক্তৰ, কোন হে সেইজন? বেমাৰেই ধৰিব পৰা নাই।’— মই হাঁহি দিলো।
‘মানসিক আঘাত পাবলৈ মনটো জীৱিত থাকিব লাগিবতাে। মৃত মনটোক কোনােবাই আঘাত কৰিলেও অনুভৱ হ'ব জানাে? নিজকে নিজে কৈ উঠিলোঁ।
‘চাচোন তােৰ চেহেৰাটো। কি বিধ্বস্ত ৰূপঙ্গ তােৰ মায়ে দেখিলে কান্দি দিব।’— মেঘালীয়ে দুখমনে কৈ উঠিল।
‘কি হ'ল মােৰ চেহেৰাটোৰ ? কি হ'ল? গালখন চুই চালোঁ। বৰ শুকান যেন লাগিল। নাই, মই বিধ্বস্ত ৰূপত থাকিব নিবিচাৰোঁ। একেবাৰে নিবিচাৰোঁ। মােক দাপােণখনৰ ওচৰলৈ লৈ যােৱা। খহাই পেলাম বিধ্বস্ততাৰ আবুৰ, দুহাতেৰে বােলাম জীৱনৰ ৰহণ।
তােমালৈ মনত পৰিল। এবাৰ যে মােৰ ফুড পইজনিং হৈ উঠিব নােৱৰা হৈ গৈছিলোঁ। তুমি ৰূমৰ পৰা দাঙি নি হস্পিতেল পােৱাইছিলাগৈ। গােটেই ৰাতি মােৰ হাতত ধৰি বেডৰ কাষত বহি ৰৈছিলা।
‘ভাল হৈ যাব ছায়া, ভাল হৈ যাব। চিন্তা নকৰিবা।’— এই বাক্যশাৰী তুমি কিমানবাৰ কৈছিলা মনত পৰেনে নৈঋত? তাৰ পাছত মােৰ খােৱা-বােৱাৰ সম্পূর্ণ দায়িত্ব তুমি লৈছিলা। মেনুৰ পৰা জাংক ফুড তেতিয়াই বাহিৰ হৈছিল। বৰ স্বাস্থ্য সচেতন আছিলা তুমি। তােমাৰ স্বাস্থ্য সচেতনতা ময়াে গ্ৰহণ কৰিছিলোঁ। পুৱাৰ জগিঙৰ পৰা ৰাতিৰ ঠাণ্ডা গাখীৰ গিলাচলৈকে।
‘মেঘালী ইয়াৰ পৰা যাওঁ বল। সােনকালে ৰিলিজ দিবলৈ কথা পাত।’
‘অলপ ধৈর্য ধৰ ছায়া। ডাক্তৰৰ লগত কথা পাতি লওঁ।’
মৌন হৈ ৰলোঁ মই। যিমান মন গ'লেও মই এতিয়া তিনিকোঠলিয়া ফ্লেটত ভৰি দিব নােৱাৰিছোঁ। নিজৰ ইচ্ছত জীৱন নচলে কেতিয়াবা। আমাৰ প্রত্যেকৰে হাত ভৰি বন্ধা। মুকলি হােৱাৰ সপােনহে দেখোঁ। সপােন দেখি অভিনয় কৰোঁ। তােমাৰ বন্ধ জপনাৰ বাহিৰত যে মােৰ মনটো এৰাল ছিগি ৰৈ থাকেগৈ মােৰ অজ্ঞাতে। প্রত্যেকবাৰেই ধৰি আনি বান্ধি থওঁ। বান্ধোতে বান্ধোতে সি মােৰ তিনিকোঠলিয়া ফ্লেটত বন্দী হৈ ৰ'ল। বান্ধোনৰ হেঁচাত ক্ষত-বিক্ষত মনটোৰ পৰা কালি সন্ধ্যা নীলা তেজবােৰ উলিয়াই দি সি এতিয়া ৰক্তকণাহীন। মৃত সেয়ে, যিহৰ ওপৰত প্রাণ বৰষিবলৈ ডাক্তৰী চিকিৎসাৰ সাধ্য নাই। মােৰ দৰকাৰ সেই সঞ্জীৱনী ঔষধৰ— তােমাৰ অনুভৱৰ বেথা ঢালি যি মােক কৰি তুলিব জীপাল, উমাল আৰু আঘােণী পথাৰখনৰ দৰে সােণাল।
হয় নৈঋত, তিনিকোঠলিয়া ফ্লেটত মােৰ টেবুলখনৰ কলমটোৰ আগেৰে ওলােৱা একো একো শব্দইহে যদি প্রাণ দিব পাৰে মােৰ মৃত আত্মাত। মই যে এতিয়া হুমুনিয়াহবােৰ শব্দলৈ, শব্দবােৰ ভাষালৈ আৰু ভাষাবােৰ হাজাৰজনৰ হৃদয়লৈ বাট বুলােৱাৰ কঠোৰ সংগ্ৰামত ব্ৰতী হ'ব বিচাৰোঁ।
—তোমাৰ ছায়া
□□
(১৮)
নৈঋত তোমালৈ বুলি....
হস্পিতালৰ পৰা আহিয়েই বিছনাত পৰি ৰৈছোঁ। উঠিবলৈকো মন যােৱা নাই দেখােন। মােৰ এই ৰূপ মেঘালীৰ সহ্য হােৱা নাই।
‘তােৰ খােৱা-বােৱাত একেবাৰে মন নাই যেন লাগিছে। আজি মই ৰান্ধি খুৱাম ৰ’। তােৰ বেমাৰ ঠিক হৈ যাব মােৰ হাতৰ সােৱাদত।’— মেঘালীয়ে কৈ উঠিল।
মই দুর্বল হৈ আছোঁ। অলপ অৱশ। অলপ পৰিপুষ্টিৰ অভাৱ। বহুদিনেই হ’ল অকল জীয়াই থাকিবৰ কাৰণে কোনােমতে পেট ভৰাইছোঁ। কি সােমাইছে পেটত গম নাপাওঁ।
‘কি খাবি ক’ | শিঙি মাছৰ জালুকীয়া নে পাভমাছ-মানিমুনিৰ জোল? নে লােকেল চিকেন। লৈ আনােগৈ
