শব্দৰ এলজোলামবোৰ নৈঋতলৈ বুলি
বুটলিছোঁ ভগ্ন হৃদয়ৰ টুকুৰা।
কেনেকৈ জোৰা লগাওঁ মই? মইতাে শেষ বিন্দুটো বিচাৰি তােমাৰ পদূলিত খােজ বুলােৱা নাছিলোঁ৷
শিলেও হেনাে কথা কয়। মই নামৰ শিলছটা তেতিয়া নির্বাক। দুচকুত কাজলৰঙী বিষাদ। বিষাদৰ চকুপানী। পুনঃবিচ্ছেদৰ চকুপানী, অবিশ্বাসৰ চকুপানী, তােমাৰ অৱজ্ঞা মিশ্রিত চাৱনিৰ চকুপানী। আৰু বুকুৰ মাজত তেতিয়া হাহাকাৰৰ প্ৰতিবাদী সমদল। বাট এৰি অবাটে যােৱাৰ প্ৰতিবাদত।
—তোমাৰ ছায়া
□□
(১৭)
নৈঋত তোমালৈ বুলি....
দূৰৈৰ পৰা অহা মােৰ মাত এটাই কাণৰ ওচৰত বাৰে বাৰে সিঁয়াৰি থাকিল। মই সাৰ পাই চকু মেলিলোঁ। বৰ অৱশ লাগিল। ক’ত আছোঁ মই? এয়াতাে মােৰ চিনাকি পৰিৱেশ নহয়। চকু ফুৰালোঁ চাৰিওফালে। মেঘালীক দেখিলোঁ। খিৰিকীৰে বাহিৰলৈ চাই আছে। কিন্তু মই আছোঁ ক’ত? একো বুজি পােৱা নাছিলোঁ।
‘মেঘালী’।
‘অ’ তই সাৰ পালি?'— মেঘালীয়ে মােৰ ফালে ঘূৰি চালে।
‘ক’ত আছোঁ মই?’— মােৰ কুঞ্চিত ভ্ৰূ।
‘হস্পিতেলৰ বেডত’— মেঘালীৰ উত্তৰ ।
‘‘কিয়? কিহৰ কাৰণে?’—মােৰ আচৰিত হােৱাৰ পাল।
‘তােৰ একো মনত নাই?’— মেঘালীৰ নিৰুদ্বেগ উত্তৰ।
‘নাইতাে, কি হ’ল খুলি ক'চোন?’— মই সুধিলোঁ৷
‘কালি তই মূৰ ঘূৰাই পৰি গৈছিলি।’—মেঘালীয়ে ক'লে।
‘হয় নে কি? কত পৰিলাে বাৰু? কেনেকৈ?’— আকৌ সুধিলোঁ মই।
‘গাড়ীৰ পৰা নামিয়েই ছায়া। গেট খুলি থাকোঁতেই তই পৰি গ'লি।’ মেঘালীয়ে উত্তৰ দিলে।
মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ কি হৈছিল মােৰ। মনত পৰিল কালিৰ অভিশপ্ত সন্ধ্যাটোৰ কথা। সেই যে তােমাক শব্দৰ গুলীৰে থকাসৰকা কৰি আহি নিজৰ হৃদয়ত বন্দুক টোঁৱাই ট্রিগাৰ টিপিছিলোঁ। মােৰ ভিতৰৰ পৰা আত্মাজনী ওলাই ঢলি পৰিছিল। মৃত আত্মা। কোনে কয় আত্মাৰ মৃত্যু নহয় বুলি। মইতাে কালি নিজ হাতেৰে মােৰ আত্মাজনীক কফিনত ভৰাই পঠিয়াইছোঁ। বগা পখিলা কেইজনীলৈ মনত পৰিল। কফিন কঢ়িয়াই নিয়া দৃশ্যটো। ক’লা ফুল ছটিয়াই অহা দৃশ্যটো। তাৰ পাছত.... তাৰ পাছত দেখােন মনত পৰা নাই। একোকে মনত পৰা নাই মােৰ।
‘দাদাক খবৰ দিওঁ নেকি ছায়া?’
‘কি খবৰ দিবি মেঘালী?’
‘তােৰ গা ভাল নহয় বুলি।’— মেঘালীৰ প্রশ্নবােধক চাৱনি।
‘নালাগে। মােৰ ভাল হৈ যাব’— মােৰ অনাগ্রহী উত্তৰ।
নালাগে, মােৰ ওচৰলৈ কোনাে আহিব নালাগে। মই যে অকলে থাকিব বিচাৰোঁ। মােৰ বন্ধ কোঠালীটোলৈ মনত পৰিল। বৰ মনত পৰিল। চকুপানীবােৰ বাহিৰলৈ ওলাই যােৱাৰ সুৰুঙা নৰখা বন্ধ ৰূমটো মােৰ।
‘তই কিয় ইমান ভাগি পৰিছ ছায়া’— ঘপহকৈ মেঘালীয়ে সুধিলে।
‘মইতাে ভাগি পৰা নাই মেঘালী। মােৰ স্বাস্থ্যৰ কিবা এটা বিজুটি ঘটিছে। ভাগিতে পৰা নাই। কেলেই তেনেকৈ ভাবিলি ?’
‘নহয় ছায়া, তােৰ বেমাৰটো মানসিক। ডাক্তৰে কৈছে কিবা গভীৰ মানসিক আঘাত পােৱাৰ কাৰণে হােৱা
