পৃষ্ঠা:শব্দৰ এলজোলামবোৰ.pdf/৩০

 ‘মেঘালী মই নাযাওঁ, তই যা। মোৰ আনইজি লাগিছে। যাবলৈ মন নাই।'
 মেঘালী অলপ আচৰিত হ'ল। সুধিলে—
 ‘কেলেই নাযাৱ?'
 'নাই অ, মই গাড়ীতে বহোঁ। যা তই'— গাড়ীৰ ছিটত মূৰ পেলাই মই কৈ উঠিলোঁ। বৰ দুৰ্বল লাগি গ'ল হঠাতে।
 মেঘালীক ক'লো— 'শুন মেঘা। তই ছাৰক গাড়ীলৈকে লৈ আনিব পাৰিবিনে?'
 গাড়ীত বহি থাকোতেও কিবা-কিবিবোৰ মনলৈ আহি থাকিল। কি বিচাৰিম মই তোমাক? তোমাৰ ওচৰত থাকি যোৱা মোৰ বস্তুবিলাক ঘূৰাই ল'বলৈকে আহিছোঁ নেকি বাৰু? কিয় যে আহিছোঁ মই বুজি পোৱা নাই। সেই যে মোক তুমি সেইদিনা আদবাটত এৰি উধাও হৈ গৈছিলা, তোমাক দেখিয়েই সেই কথাটো মনত পৰি গ'ল। গৰম তেজ এজোলোকা বুকুৰ পৰা মূৰলৈ আৰু মূৰৰ পৰা ওঁঠলৈ ‘কিয়’ প্ৰশ্ন কেইটাৰ ৰূপত হোলোকা হোলোকে বৈ আহিছিল।
 হয় নৈঋত, তোমাক এনেদৰে অপমান কৰাৰ আখৰা মই কেতিয়াও কৰা নাছিলোঁ। শব্দবোৰ শানিত কটাৰীৰে হনাৰ পাছতো তুমি ইমান নিৰ্বাক হৈ ৰৈছিলা। তোমাৰ নৈঃশব্দই জুই বৰষাইছিল৷ তোমাৰ নিস্তব্ধতাই মোৰ ওঁঠযোৰত উন্মাদনা সানিছিল। ‘কিয়’ প্ৰশ্নকেইটাৰ কাৰক বিচৰাৰ নামত তেতিয়া উদ্মাদিনী মই।
 মোৰ সেই উন্মত্ত ৰূপত তুমিও হতবাক হৈ পৰিছিলা। তোমাৰ যে মুখখনলৈকো চোৱা নাছিলোঁ মই। ভিতৰৰ ক’লা- নীলা তেজখিনি মই মাথোঁ তোমাৰ গালৈ ছটিয়াই গৈ থাকিলোঁ। তোমাৰ প্ৰতিক্ৰিয়া জনাৰো আগ্ৰহ নাছিল মোৰ।
 মই যে মোৰ বস্তুবোৰ ঘূৰাই দিয়া বুলি কওঁতে তুমি ভিতৰৰ পৰা মোৰ দুখন ফটো, গ্ৰীটিংছ কাৰ্ড আনি মোৰ হাতত তুলি দিছিলা! উসঃ কিয় যে কিছুমান বস্তু তুমি এতিয়াও ৰাখি থ’লা নৈঋত? হাতত ধৰাধৰিকৈ সেই সোণাৰুবুলীয়া খোজবোৰৰ লহৰ, মোৰ কপাললৈ বাগৰি অহা অবাধ্য চুলিকেইডালত তোমাৰ হাতৰ বুলনি, অভিমানী থুঁতৰিত তোমাৰ হাতৰ মৰমৰ পৰশ, এইবোৰ কেনেকৈ বিচ্ছিন্ন কৰোঁ নৈঋত? ইমান সহজ আছিল নে নৈঋত, ফটো দুখনৰ স’তে জড়িত স্মৃতিবোৰ মানসপটৰ পৰা মচি দিবলৈ? সেইখিনিও তুমি ঘূৰাই দিব পাৰিবানে নৈঋত? এবছৰীয়া বিচ্ছেদ, এবছৰীয়া উপেক্ষা, এবছৰীয়া নিৰুত্তৰতাৰ অন্তত মই যেন কফিনৰ অন্তিমটো গজাল মাৰিবলৈকে তোমাৰ ওচৰলৈ আহিলোঁ। হেঁপাহখিনিয়ে ৰাউচি জুৰাৰ সময়ত বগা পখিলা চাৰিজনী আহি কফিনটো দাঙি নি কবৰস্থ কৰিছিল। ওপৰত ক’লা ফুল থুপি ছটিয়াই মই উভতি আহিছিলোঁ এটি প্ৰস্তৰ হৈ।
 ...এক অকেলী ছত্ৰি মে জব
 আধো আধে ভিগ ৰহী থী
 আধে চুখে আধে গিলে
 চুখাতো মে লে আয়ী থী
 গিলা মন চায়দ বিস্তৰ কে পাচ পৰা হে,
 ও ভিজৱা দো,
 মেৰা ঔ চামান লওটা দে।
 *  * * *
 চাৰি বছৰৰ আগৰ দিনকেইটালৈ মনত পৰিল। কেনেকৈ জাকি মাকি উৰিছিল হিয়াৰ পখিলাবোৰ। তোমাৰ এটা চাৱনিতে গলি শেষ হৈছিল মোৰ শিলহেন অন্তৰ। মই যেন অসূৰ্যস্পৰ্শা এপাহি কলিহে আছিলোঁ। মোক চোৱাৰ আবেদন, মোক চুই চোৱাৰ নিবেদন, মোক নিজৰ কৰাৰ সপোেন, মোৰ বুকুৰ দুণৰিত ফুলাব বিচৰা ফুলপাহ- সকলোবোৰ যে এক লহমাতে শেষ হৈ গৈছিল।
 তুমি জানানে নৈঋত, মই আৰু জীয়াই থকা নাই৷ মই মোৰেই সমাধিত বহি আছোঁ। চকুলো টুকি।
 কি কৰোঁ মই? হিয়া ভগাৰ শব্দত এবাৰ পৰি ৰৈছোঁ, এবাৰ ধহমহকৈ উঠি বহিছোঁ, এটুকুৰা এটুকুৰাকৈ