তিতিবলৈ। শিৰৰ সেন্দুৰখিনি বৈ আহিল। মেঘালীৰ তেতিয়াহে চকুত পৰিল, মােৰ মুখ দাঙি কলে—
‘ছায়া, তই সেন্দুৰ পিন্ধিছ?’
জানানে নৈঋত, মই অলপ দেৰিৰ কাৰণে হেৰাই গ'লোঁ ক'ৰবাত, মনত পেলালোঁ, ঠিক কোনটো ক্ষণৰ পৰা মই কপালৰ ৰঙা জিঞাজনী চিৰসংগী কৰি লৈছিলোঁ। তাৰ পাছত হাঁহি দিলাে জোৰৰে। ক’লাে—
‘তয়াে ঠগ খালি নহয়?’ ই মােৰ কাৰণে এবিধ অলংকাৰ মাথোঁ। চিম্পল। নথিং এলচ্।’
‘হয়নে? ইমান চিম্পল যেন লগা নাই। বাৰু দেখা যাওক’– মেঘালীয়ে ক'লে।
ধৰা পৰিবলৈ হৈছে নেকি বাৰু? প্রিয় বান্ধৱীৰ আগত অনুভূতিৰ অভিনয় নিখুঁত হ’বনে?
ব’ল আমি ইউনিভাৰছিটিলৈ যাওঁ।’- বন হৰিণীৰ আবদাৰ।
‘কিয়?” মই সুধিলোঁ।
‘ভাল লাগিব তাত’– মেঘালীয়ে ক'লে পুনৰ।
‘পিছত যাবি দে। এতিয়া পাইছহিহে। মােৰ ৰূমত ভৰি দিয়াই নাই এতিয়ালৈকে।’- তাইৰ অনুৰােধটো এৰাবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ। কিয় জানাে ইউনিভাৰছিটিৰ নাম শুনিলেই বুকু কঁপি উঠে মােৰ।
‘তােৰ ৰূমতেতাে থাকিম। গাড়ীৰ চাবি দে। মই ড্রাইভিং কৰোঁ। তই নিজে চলাই ঘূৰি ফুৰ। কেতিয়াবা কাষৰ ছিটত বহি চাবি, কেনেকুৱা লাগে। পিছে সেই দিনটো কেতিয়া আহিব ছায়া?’– মােৰ দুচকুলৈ চাই ৰ'ল তাই।
‘সেই দিনটো মানে?’– মই সুধিলোঁ। পাছত ভালকৈ বুজাই দিম দে’— তাই আকৌ ক'লে। মৌন হৈ ৰলোঁ মই। ভিতৰত এজাক মৌমাখিয়ে ইতিমধ্যে খোঁচা বিন্ধা কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছে। তাইলৈ কেৰাহিকৈ চাই পঠিয়ালোঁ। হাঁহিৰে ঢকা দুখে খন্দা বুকুখন চাবলৈকে আহিছে নেকি বাৰু তাই? মােৰ নীলা তেজৰ হাহাকাৰে মাতি আনিলে নেকি তাইক?
তাইৰ আগত নিজকে উজাৰি দিম নে বাৰু? বাহ্যিকতাৰ আঁৰৰ অনুভৱখিনি বুজাব পৰাকৈ তাই ইমান সূক্ষ্ম অনুভূতিপ্ৰৱণ হৈ উঠিছেনে? নে স্থূলতাৰ কাঁইটেৰে হানি-খুচি মােৰ ভিতৰৰ নীলা তেজ উলিয়াই আৰােগ্য কৰাৰ মতলব তাইৰ?
কেনেকৈ বুজাওঁ মই তাইক, অবিশ্বাসৰ সাঁকোড়ালেৰে বন্ধকী হৃদয় মােকলােৱাৰ প্ৰচেষ্টাত যে মই জ্বলি জ্বলি শেষ হৈ যােৱা চকুপানীও যথেষ্ট নাছিল বন্ধকীৰ ধাৰ মাৰিবলৈ।
গাড়ীৰ ভিতৰত গানৰ লহৰত ভাল মিলাই গৈ থকা মােৰ ডালিমী, ভিতৰত এজাক মৌমাখিৰ কোৰ্হালত ‘মই’জনীৰ মৌনতা, অবুজ ভাবনাত ডুব গৈ থকা নাৰী ৰূপী গধূলিৰ ৰহস্যময়তা। সন্মুখত সেয়া নাহৰৰ বাট, তুমি দেখুওৱা বাট, সােণাৰুৰে ঢকা সােণৰ বাট।
—তােমাৰ ছায়া
□□
(১৫)
নৈঋত তােমালৈ বুলি....
‘তই অফিচৰ পৰা আজি সােনকালে আহিব পাৰিবিনে?’– ব্রেকফাষ্ট কৰি থকাৰ পৰা মেঘালীয়ে সুধিলে মােক।
‘কিয় বাৰু?’– মই সুধিলোঁ।