—তোমাৰ ছায়া
□□
(৮)
নৈঋত তোমালৈ বুলি....
“যিভাৱে তুমি সকাল দেখ’
সূৰ্য কিন্তু একটাই
যত ভাগ ভাগ কৰনা প্ৰেম,
হৃদয় কিন্তু একটাই।”
—কথাঃ নচিকেতা
শুভমিতা বেনাৰ্জীৰ হৃদয় চুই যোৱা গানটো বাজি আছে। বৰ অৰ্থবহ গানটো। মোক পাগল কৰি দিয়া গান। ৰাতিপুৱা তোমাৰ মুখখন দেখিয়ে সাৰ পাওঁ। ৰাতি শোৱাৰ সময়তো তোমাৰ মুখখনৰ কথা মনত পেলাই বিছনাত পৰোঁ। বাকীখিনি সময়তো তোমাক মনৰ কোণত ৰাখিয়ে মোৰ দৈনন্দিন কাৰ্যাৱলী। ভাগে ভাগে প্ৰেম কৰিব পাৰি নেকি হা নৈঋত? জীৱনলৈ অহা ভৰপূৰ প্ৰেমে হৃদয় উজাৰি থৈ যোৱাৰ পাছত নতুন নতুন প্ৰেমৰ ঠিকনা বিচৰাৰ কিবা অৰ্থ আছে জানো নৈঋত? অ’ আনৰ কথা নাজানো, কিন্তু তুমি মোক দি যোৱা অমূল্য মৰমখিনি কাৰো লগতে ভাগ-বটোৱাৰা কৰি থাকিব নোৱাৰোঁ দেখোন নৈঋত।
সেই দুদিনীয়া ছুটীটোত মাৰ বুকুত কান্দিবলৈ অহা মইজনীৰ চকুৰ ভাষাই মা আৰু দাদাক হয়তো বিহ্বল কৰি তুলিছিল। উৰণীয়া, বনৰীয়া নীলা চৰাইজনীক সঁজাত বন্দী কৰাৰ মানসেৰে দাদাই প্ৰস্তাৱ এটা আনিছিল। মোক চাবলৈ আহিবলৈ কাৰোবাক খবৰ দি থকা শুনিছিলোঁ, গৰম তেজ এজোলোকা ভৰিৰে ওপৰলৈ উঠি মগজু পাইছিলগৈ। মই কি বজাৰৰ সামগ্ৰী নেকি নৈঋত, অনুভূতিবোৰ পিটিকি মোহাৰি বেচা-কিনাৰ সিদ্ধান্ত ল’বলৈ আহিব? নাই, অচিনাকি কাৰোবাৰ আগত মই নিজকে তেনেকৈ থাকিব নোৱাৰোঁ। হৃদয়ৰ হাজাৰটা বান্ধোনৰ জৰীডালেৰে বান্ধ খায়ো তুমি আজি মোৰ পৰা শতযোজন আঁতৰত।
মই অকলে থাকিম...অকলে থাকিম। অভিমানৰ বেলুন এটা আহি বুকুখনত থিতাপি লৈছিলহি। মাকো যেন কৈ উঠিম-
“মা, সেন্দূৰৰ মূল্য নুবুজা নেকি? এই যে কপালত ৰঙা জবা এপাহ ফুলি আছে দিনে ৰাতিয়ে, সেওঁতাত ৰঙা জিঞাজনী বহুৱাই থৈছোঁ, মা তুমি এইটো ফেশ্যন বুলিহে ভাবি আছা নেকি? যদি সেইটোৱেই ভাবি আছা, তেতিয়াহ’লে তোমাৰ গাত ভুল নাই। মোৰ গাতে ভুল। বুকুখনক টানি-আজুৰি ওঁঠলৈ ননাকৈয়ো আপোনসকলে বুকুৰ হাহাকাৰ শুনে বুলি ভাবিছিলোঁ।”
হয় নৈঋত, মই আকৌ ওভতনি যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ। মোৰ কষ্টকৰ ওভতনি যাত্ৰা। চকুলোবোৰ, অভিমানবোৰ গাড়ীৰ ডিকিত ওলাই আহিব নোৱাৰাকৈ ঠেচি ঠেচি ভৰাই ল’লো। লগত তীব্ৰ বিষাদৰ গান আৰু এটা নিচাৰ বটল...জেদৰ নিচাৰ বটল। মোক যে এটা নিচাৰ বৰ দৰকাৰ হৈছে। সেই ভৰি নোহোৱা মগনীয়াজনৰো জীয়াই থকাৰ কিমান হেঁপাহ। আৰু জীৱনহীনতাত মই? ধিক্কাৰ জন্মিল নিজলৈ। মোক এনে এটি নিচাৰ দৰকাৰ, যি নিচাত মতলীয়া হৈ তুমি মোৰ ফালে চকু তুলি চায়ো হুমুনিয়াহ কাঢ়িবলৈ সাহস নকৰা। মোক এনে এটি নিচা লাগে, যিহৰ ৰাগিয়াল গোন্ধই তোমাক পল পল বিহ্বল কৰি তুলিব। অন্ততঃ মই মোক হজম কৰিবলৈকে এটা নিচাৰ বৰ দৰকাৰ নৈঋত।
হয় নৈঋত, মই আকৌ প্ৰেমত পৰিম, আকৌ প্ৰেমত পৰিম, এইবাৰ জীৱনৰ প্ৰেমত। জীৱনটো অৰ্থহীন
