এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৩৮
শনি চৰিত
চতুৰ্দ্দিকে পুষ্পচয় ফুটিয়া উঠিলা।
গন্ধে ৰূপে সিটো বন জাতিষ্কাৰ কৈলা॥
মধুলোভে ভ্ৰমৰ সবৰ কোলাহল।
কোকিলৰ ডাকে বন মুখৰিত ভৈল॥
ধনু সমে পঞ্চশৰ ধৰিয়া হাত।
তৈতে আসি কামদেৱ ভৈলা উপস্থিত॥
অনন্তৰে মালিনী পশিয়া বন মাজে।
দেখিলন্ত পুষ্পসৱ মনোহৰ সাজে॥
চতুদ্দিক নিৰখিল সিটো উদ্যানৰ।
অকস্মাত পৰে চকু ৰাজাৰ ওপৰ॥
দেখিয়া পুৰুষ সেই বিচিত্ৰ সুন্দৰ।
মালিনী পুছিলা ধীৰে কৰি যোড়কৰ॥
কৈৰ হন্তে আসি আছা তুমি কোনজন।
স্বৰূপ কহিও মোত এহি নিবেদন॥
হেনশুনি বুলিবে লাগিলা নৰবৰ।
দৈৱদোষে ভৈল মোৰ বিপদ বিস্তৰ।
নৌকা লৈয়া বাণিজ্য কৰিবে লাগি আইলোঁ।
জলে ডুবি গৈল নৌকা সব হাৰাইলো।
পূৰ্ব্ব পুণ্যফলে প্ৰাণ ৰহিল মোহোৰ।
দুৰ্ভাগ্য কাৰণে ভৈল বিপদ দুৰ্ঘোৰ।
মালিনী বুলিবে লৈলা শ্ৰীবৎসৰ প্ৰতি।
মোহোৰ বচন শুনিয়োক মহামতি॥
