পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/৭৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

শঙ্কৰদেৱ তেন মতে মাত্ৰ স্তৰোক সততে । এতেকে মুকুতি পাৱে কহিলে। বেকতে ॥” “বন্দি হুয়া আছে নন্দে কৃষ্ণক দেখিল ॥ হাসিলন্ত কোনে হেন কৰিলন্ত বুলি । বান্ধ মেলি কৃষ্ণক কোলাত লৈল তুলি । কতো গীত গান্ত কৃষ্ণ গোপীৰ বচনে ৬াযা পুতলাক যেন নচাৱে যতনে । । কেহো বেলা গোপিকাৰ শুনি শ্লাজ্ঞাবাণী । কোনে ফল লটাব বুলি ডাকিলে পসাশী ; ধান দিযা হাত পাতি থাকন্ত মুৰাৰি। কৃষ্ণৰ হস্তক ভৰি দের ফশ বাছি সুবৰ্ণ ৰতনে তাইৰ উপচিল পাচি । আর্ন্যুনত লাগি ভৈণ উৰল পথালি । ক'শ ফান্দিয়া টান । দিলবনমালী। “দিনেক যশোদা নাৰী নন্দৰ ঘৰিণী । মথিবাক লাগিল । আপুনি দধি আসি । স্মৰি কৃষ্ণৰ সব বালক চৰিত । দধিক মথন্তে যাশাদাই জাবর গীত । ক্ষেীম বঙ্গ প্রকাশে নিতম্ব । কৃশ কটি। সোণাৰ মেথল। ত৷ত ৰান্ধিযাাছ সই । আজোপাত্ত লৰে আতি ৰূওল কঙ্কণ পুত্ৰৰ শ্নেহত শ্রাণ কম্পে ডযো স্তন ॥ কৃষ্ণক বান্ধন্ত জহি যশেদ আরব । মুযুৰিলে দেখন্ত আন্দুল । দুই জৰী ॥ "আটি মুক জৰী সতী তাতে জোৰা দিল। বাস্কি চারে সিয়ো দুই আসুল নাটিল ॥ ছনাই জুৰী পুৰিয়া গাৱব। বাল আচে । দেখে গোপী তথাপি আঙুল দুই নাচে ৷ এহিমতে গৃহত পাইলন্ত যত জৰী। আলি আনি বোৱা দিয৷ বান্ধঃ পুনৰী ॥

  • বৰিষে কণিকা মেঘে ওপৰত গাজে । ফণায়ে ধৰিলা ছত্র

আসি সৰ্পৰাজে । ওপৰত দিযা দশমৰ এই পদবিলাক কীৰ্ত্তনত