কৰদেৱ । কীৰ্ত্তনৰ প্ৰহলাদচৰিত্ৰ ছোৱাত শঙ্কৰদেৱে দুই চাৰি উজ্জ কথাৰে চাৰি পিন্ধৰ এনে বর্ণনা দিছে, যে আন কবিয়ে কিজানি পৃথিৰ দুপাঠ পূৰাহ হে সেই কাম কৰিব পাৰিলেহেঁতেন। কাল । মাঘ' আদিৰ অধিকাৰী । কৃষ্ণ যেনে, কঙ্কৰ বৈকুণ্ঠধাম যেনে, তাত ফুৰে’তা চাৰিজন নিৰ্গয়া ঋষিও তেনে -'পঞ্চ বৰষীয়া শিশু- শাশ। নাহিকে বস্ত্ৰ সবে দিগবাস। ॥ আনন্দে লোকক চাহন্তে । ফুৰি। দিনেক দেখিল বৈকুণ্ঠপুৰি । বেৰিয়পাছে হেন, চাৰি । সিদ্ধ । দেখন্তে শিশু বয়সত বৃদ্ধ ।” বৈকুণ্ঠ পুৰীৰ প্ৰধান লক্ষণ কি ?—“বৈকুপ্ত নগৰী নিপঞ্চম । নাহি যাত কালৰ বিক্ৰম ॥" বৈকুণ্ঠত কেনে লোক । থাকে { --“দূৰঙে ধৰ্ম্মক পৰিহৰি। যিটো চিত্তে হৃদি ৰূপ ধৰি ॥ নিতাতে কীৰ্ত্তন মাত্ৰ কৰে। বৈকুণ্ঠত থাকে সিটো নৰে * বৈকুণ্ঠত বৈষ্ণৱসকলে যে হৰি গুণ গায়েঠ, ভোমোৰা আাক চৰাই আদিয়েও গায় আক শুনে। “দুমৰ-ৰাজে গাৱে হৰি গীত । যতেক । পী তাতে দিয়ে চিত ॥ নকৰে জাৰাৱ থাকে নিচুকে । কৃষ্ণৰ চৰিত্ৰ শুনৈ উৎসুকে ॥”. মূৰ্ত্তি ধৰি বেদশাস্ত্ৰগণ৷ । কৰে বেঢ়ি মহিমা কীৰ্ত্তন ৷” প্ৰৱৰী হুজনে। এনে বৈকুণ্ঠৰ অতৃপযুক্ত আচৰণ কৰা । বাবে ঋবি চাৰিজনে। তেওঁলোকক ঠিক কথাকে কৈছিল--"বৈঞ্চৰ বোলা তোৰা । দুয়োজন । বৈকুণ্ঠবাদীৰ মুছি লক্ষণ। প্রশাশ্বপুরুষ আনন্দময়। তাহাঙো তোমৰা কৰা সংশয় ॥ পাৰিষং বোলাই কৰস চটি । মুহিকে বৈষ্ণৱ গুয়ো কপটী ॥ বৈকুণ্ঠৰো আন জুৰ্যশ বৰ ।” বৈকুণ্ঠৰ অধিপতি যদিও নিৰাকাৰ, নিৰ্বিকাৰ, তথাপি তেওঁ ভকতৰ অৰ্থে হে মূৰ্ত্তি পৰিগ্ৰহ কৰে —“স্বৰিছ৷ মূৰ্তি ভকতৰ
