৫ শঙ্কৰদেৱ । পৰমব্ৰহ্ম ঈশ্বৰৰ ওচৰলৈ লৈ যায়। ; খারু স্থললিত গৃদয়স্পৰ্শী গছেৰে ; দাত-ভাগি-যোৱা ছঝোধ্য ঘল তথ্য শবসমষ্টিৰে নহয় ; অথচ তাত তাৰ লালিত্য, কবিত্ব আৰু ভাৰৰ অলপো ব্যাঘাত নহয় । যেনে,-“ন গঙ্গা ন গল্প সেতু ন কাশী নচ পুষ্কৰং জিহবাগ্ৰে বর্ততে ঘন্ত হৰিৰিত্যক্ষৰং দ্বয়ং* উত্মাৰ তেওঁ কৰ। পদ ,"চ্চৰি হেন ইটো ডগুটি অক্ষব জিহা অগ্ৰে থাকে যাৰ । গঙ্গা গয়া কাশী পুকৰ । সেতুক যাইবাক আলাগে তাৰ । ॥—“যাহাৰ। মুখত থাকে হৰি হেন নাম । গঙ্গা গয়া কাশী পুষ্কৰতো নাহি কাম ॥ প্ৰতিভাশালী ওখ শ্ৰেণীৰ পণ্ডিত কবি ৰচলাৰ বিশেষত্ব। এই । বৈকুণ্ঠৰ আাক বৈকুণ্ঠনাথৰ বৰ্ণনা কেনে সুন্দৰ $োৱ ',--“বৈ কুপ্ত নামে আচে মহ থান। ॥ শাৰী শাৰী ৰঞ্জে বিমান চর। বৈদুৰ্য্য হীৰা মৰকতময় । চন্দ্ৰ সূৰ্য্য যেন প্ৰকাশে। আতি । নাজানি যাত পশি দিন ৰাতি ৭ চাৰু সৰোবৰ নিৰ্ম্মল । জল । সুগন্ধি পদ্ম শোভে উতপল ৷ আছে ৰাজহংস সমূহে ৰহি । লীলায়ে মৃণাল ভূঞ্জে উভঞ্জি ॥ পাৰে পাৰিজাত মলয়া বাৱ । চটকে ত্যজে সুললিত ৰাৱ ! অমৰগণে গাৱে হৰি গীত। বৈষ্ণৱগণ শুনি আনন্দিত ॥ হেন বৈকুণ্ঠৰ মাজত পাছে। উচ্ছি ত ৰত্ন-মন্দিৰেক আছে ৷ বৈদূৰ্য্যপ্তম্ভ স্ফটিকৰ বাৰ। মাণিক্য কপাট হীৰাৰ দ্বাৰ। কাটিলা জিঞ্জিৰী যুবর্ণাৱলী । বিচিত্র মণি মৰকত স্থলী ॥ পদ্মৰাগ ৰত্নে লগাইল চৌতি। কোটা সূৰ্য্য যেন গৃহৰ জৌতি । বিচিত্ৰ চন্দ্ৰাতপ আছে টালি । জাৰিল মুৰাৰি মুকুন্ত৷ মণি। হেন মন্দিৰে ৰ-সিংহাসনে। আছন্ত বসি প্ৰভু নাৰায়ণে। চৌপাশে সেৱে পাৰিষদ যত। মৌক্তিক ছত্র
