দ্বিতীয় অাধ । ৩৯ ফালে পাল পাইছিল, হর্ভাগ্যবশতঃ সেই ফালেই হাতী তাগি গল। এই দোষত শঙ্কৰদেৱকে প্ৰমুখ্য কৰি ভূঞাসকলক ধৰি নিবলৈ ৰজাৰ আদেশ হল । শকৰদেৱকে আাদি কৰি ভূঞাসকল পলাই সাৰিল, কিন্তু শঙ্কৰদেৱৰ লোৱ’ য়েক হৰি আৰু মাধৱদেৱ ধৰ। পৰিল । ৰজাই মাধৱদেৱক লৰা তিৰুতা নথক। উদাদীন দেখি এবছৰ বন্দী কৰি থৈ এৰি দিলে, মাৰু ইৰি গোৱাইক কটালে অসম ৰজাৰ এই দৌৰাত্ম্যত ঘুণা প্রকাশ কৰি শঙ্কৰদেৱে উজনি-আসাম পৰিত্যাগ কৰি জ্ঞাতি কুটুম্ব সকলেৰে সৈতে ভটীয়াই গুচি গেল। তেওঁ ভটী যাই গৈ ক্ষেত্রি মৌজাৰ কাপালা নামে ঠাঠত সত্ৰ পাতি ছমাহ আছিল , কিন্তু সেই ঠাইত লগৰীগা অনেক চকতন জৰ ননীয় । । হৈ মৃত্যু হোৱাত চূণ-পোৰাত সত্ৰ পাতি ৰল । গৈ । শঙ্কৰদেৱে চূণপোৰাত ছৰাত থাকি তাত আচল পাই তাৰপৰা কুমাৰকুচিত সত্ৰ পাতি তাত । এবছৰ খাকি তাতে অনুবিধা পাই তাৰপৰা পাটবাউসীলৈ গৈ তাত সত্ৰ পাতি আছিল। ইয়ার পিচত শঙ্কৰদেৱে বিতীর বাৰ তীৰ্থ ভ্ৰমণ কৰিবলৈ গৈ ছিল ; লগত । মাধৱদেৱকে আদি কৰি ১•o৫ ভকত গৈছিল। এইবাৰ তেওঁ যাওঁতে কবীৰৰ মঠ দৰ্শন কৰিছিল । জগন্নাথত চৈত্যদেৱৰে সৈতে তেওঁৰ দেখা হৈ অনেক শাস্বালাপ হৈছিল । পুৰীৰপৰা বৃন্দাবনলৈ শঙ্কৰদেৱ যাৰ থোও মাধৱদেৱে নাখাওঁ বুলি কোৱাত যোৱা নহল । তীৰ্থৰপৰা উভতি আহি শঙ্কৰদেৱে • হৰি দে রি'tটক কানিষম সরক্ত মাধৱদেৱে এই গওটা গাফ তেওঁক নাম সোর’ৰাইছিল, —“হুয়ো ভাই সাৱধান । যাৱে মg tট প্রধ। গোবিন্দৰ কৰমাণ । নিকট মিলাৱে কান। ইতালি ।
