ইয়াৰ পিছত দেবীৰ আগত কিয় ছাগ বলি দিব নাপায়,
আৰু দেবী পূজা কিয় কৰিব নাপায়, এই কথা লৈ শঙ্কৰ আৰু
মাধৱৰ বাদ হয়। শঙ্কৰে নিবৃত্তি মাৰ্গৰ শাস্ত্ৰৰ প্ৰমাণ আৰু
মাধৱে প্ৰবৃত্তি মাৰ্গৰ শাস্ত্ৰৰ প্ৰমাণ উদ্ধাৰ কৰি বাদ কৰি থাকোঁতে
বেলি তিনি পৰীয়া হলগৈ।
এনেতে শঙ্কৰদেৱে শ্ৰীমদ্ভাগৱতৰপৰা—
“যথা তৰোৰ্মূল নিষেচনেন।
তৃপান্তি তৎস্কন্ধ ভুজোপশাখাঃ॥
প্ৰাণোপহাৰাচ্চ যথেন্দ্ৰিয়ানাং।
তথাচ সব্বাৰ্হ নমুচ্যতেজ্যা॥
এই শ্লোকটো মাতিলে। মাধৱে শ্লোকটে শুনা মাত্ৰকতে কেৱল একমাত্ৰ কৃষ্ণদেৱ হে উপাস্য বুলি মনত থিৰ কৰি শঙ্কৰদেৱক গুৰু মানি সেৱা কৰিলে। মাধৱে হঠং শঙ্কৰদেৱক সেৱা কৰিলত শঙ্কৰদেৱে ভাবিলে যে মাধৱে বিদায় লবৰ মনেৰেহে তেনে কৰিলে। সেই দেখি শঙ্কৰদেৱে তাৰ কাৰণ সুধিলত মাধৱদেৱে কলে “বাপ, আহিয়েই প্ৰথমতে তোমোৰাক আমি ভূঞা বৰলোক বুলি সেৱা কৰিছিলোঁ, এতিয়৷ গুৰু মানি সেৱা কৰিছোঁ।” শঙ্কৰদেৱে যদিও মাধৱদেৱৰে সৈতে তেওঁৰ মিলন হেৱাৰ আগেয়ে ভাগৱতী বৈষ্ণৱ ধৰ্ম্ম প্ৰচাৰ কৰি অনেকক শিষ্য কৰি নমধৰ্ম্ম প্ৰচাৰ কৰিছিল, তথাপি মাধৱদেৱৰে সৈতে লগ লাগিবৰপৰা সেই ধৰ্ম্ম প্ৰচাৰব বল অনেক গুণে বাঢিল। মাধৱদেৱ, মাধৱদেৱৰ বৈনাই ৰামদাস, ৰামৰাম গুক, ৰন্তাকৰ কলি, ব্যাসকলাই বাপু
