পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/৩৮

৩ ৬ শঙ্কৰদেৱ । দেখি গোসানীৰ আগত বলি দিবলৈ পাঠ আমি দিয়াটো তেওঁৰ পক্ষে অসম্ভৱ কাৰ্য্য হৈছিল । দিনৌ মাধৱে । বৈনায়েকক *পাঠ৷ আনিছা নে" বুলি সোধে, আক বৈনায়েকে ঘুৰাই পকাই সেট কধাৰ ঠিক উত্তৰ নিদি "বিচাৰিছে৷” শু আনিম” ইত্যাদি কথ। কৈ গা সাৰে । -পূজাৰ ওচৰ চাপিল। এদিন মাধৱে বৈনায়ে কেৰে সৈতে মজিয়াত বহি ভাত খাওঁতে ং কৰি বৈনায়েকক স্থধিলে খোকোৰাকুচীয়া তুমি বুদ্ধিত পগল । কিছু আনি নেলা মোক পূজাৰ ছাগল ? এই দৰে কৈ ৷ মাধৱে বৈনায়েকৰ ওপৰত বৰকৈ খং কৰিলত, বৈনায়েকে তেওঁক উত্তৰ দিলে,~ “আমাৰ আগত দেখোৱাহা বনগোট। শস্কনৰ আগত হৈবাহা লোটদোট । এই উত্তৰ শুনি মাধৱে আচৰিত হৈ বৈনায়েকক সুধিলে, "মোতকৈ ও কোনোবা ডাঙ্গৰ পণ্ডিত আছে নে ' ” ৰামদালে । উত্তৰ দিলে “তুমিয়ে নিম্ভক বৰ পণ্ডিত বুলি অহঙ্কাৰ কৰা হবলা ? কাক কাইলৈ তোমাক শঙ্কৰদেৱৰ ওচৰলৈ লৈ যাম।” মাধৱে৷ এই কথাত মান্তি হৈ পিছদিনা ৰাতিপুৱা স্নান কৰি গুৱা পান গৈ। ৰামদাৰে সৈতে নৈ পাৰ হৈ শঙ্কৰৰ থান পাই শঙ্কৰদেৱৰে গৈতে সাক্ষাত কৰিলে। ৰামদাসে শঙ্কৰদেৱৰ ‘আগত মাধৱৰ পৰিচয় দিলত শঙ্কৰে কলে *এৰ, মনোৰমা বাইৰ পুক বৰ এটা হশ ; মূৰে মূৰে ঠেকা লাগিলেও চিনি নেপাওঁ ।