পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/২১৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

ষোড়শ আধ্যা ২১৬ নানা ভাবে বিবশত ভক্ত ইর্ষ দৈন্ত ॥ আছাড় খাষ্টজা পডি ভুমে গড়ি যায। সুবৰ্ণ পৰ্ব্বত যেন । ভুমেতে লোটায় । কড় স্তম্ভ কম্ভ প্রভু ভূমেতে পড়ঘ। শুফ কাষ্ঠ সম হস্ত পদ লাচলয় । কড় ভূমি পডে কভু ভষ শ্বাসচীন। যাহা দেখি, ভক্তগণেৰ হয প্রাণ ক্ষীণ । কতু নেত্রে মালাজল মুথে পড়ে সেন । অ ধাণা চন্দ্ৰবিন্ধে। বহে যেন ॥” এনেকুৱা অৱস্থ} স পৗত্তনত চে ন্যা দেৱীৰ সদায়। শহণৱেৰ সঙ্কীৰ্ত্তন প্ৰগাঢ ভক্ষিপণ অধচ উদাস নহয় এবাৰ ‘ক ছবাৰ তেওঁৰ সঙ্কীৰ্ত্তনত তেওঁৰ ভকতসকলৰ মতৰত এন এজনৰ। অতিৰিক্ত ভাব প্রবণতাত ক্ষণব বৰ মিমিদ জ্ঞানশূন্ম হোৱা দেখা গৈছিল, কিন্ধ তে স্থত্ব হয় যেনে,-"দিনেক শঙ্কৰদেৱ সভাত আছন্ত। মহাৰঙ্গে ৰামদাস কৗকা কৰন্ত ॥ আমৃত বৰিষে যেন শুনিয়া লোকৰ প্রলাদ চৰিত্ৰ পদ ঘোষ কাত্তনৰ 'আনন্দৰ সীম। নাত প্ৰেম উপজিণ । কীৰ্ত্তন স্থত মল সবাৰে মজিল H ঘনে ঘনে আনন্দে কৰয হৰিধ্বনি । মাজনিশ ভা মাজে জ্বালিল। অনি। দপদপ কৰি । তগ্নি জলন্তে আছয় । ৰামদাস আতৈ প্রেমমুক্ত অতিশয় ৷ শৰীৰত নাহি অক্ষুসন্ধান তাহান । মুখে । 'Iাত্ত কৗত্তন কৰন্ত মনে ধ্যান | খে ন পইলাদ ব হস্তাদন্তে ভিড়িলেক। জলে বুৰাইলেক যেন সৰ্পে দংশিলেক ও যেন মতে তাক গাত খানি পুতিলেক । আৰো যেন মতে বিষ পান । কৰাইলেক ৫ হাতে গলে বান্ধি অগনিত পেহলাইলেক । কীৰ্ত্তন কহে এহি প্রস্তারে প্রত্যেক ॥ প্রেমে পৰশিছে নাহি গাৱত চেতন। অগনিত গৈয়া পৰিলেক তেতিক্ষণ। ॥ তাতে পাৰি । মানন্দতে পদক বোলন্ত । সমস্ত সমাজে ছাৰি হৰি উচ্চৰম্ভ .॥