পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/১৩৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

১৩৬ শঙ্কৰদেৱ । কেনে নিদ্ৰ। আসে অবে কেৱলে যা টত ॥ অসংখ্যত অ৷ সৰীগণে। ধৰে জালে । .. তাম্ৰাৱতী ৰঞ্জি বসি থাকা সি•হাসনে আবে লগ ভৈল অৰণ্যৰ পশুণে ॥ যাহাৰ মুখত আতি অমৃত মু'চে। । আবে ফল মূলে কেন মতে মুদ্ৰ। 'চে । ভিক্ষা মাগি ফুনা সবে তস্মীৰ পেশে। কতনো লিখিলে বিধি তোতোৰ লোটে । কত তাৰ বিপন্থি সঠিব শচী মই। জানি5ে1 জগতে তোৰ দ'ও । আগ ঘাই ॥ সৰ্ব সৌভাগিণ বাসৱং পটেশ্বৰী। পুতাইৰ লগতে তয়ো ভৈলি দেশাত্মণ। যাৰ নে ত gীত ফুল’ ভুথায় ভৰি । ভাবে ধোন বন ত ফুৰস কেন কৰি । ৷৷ ন.. তোমাৰ এতে ক থৈ । দেখি কেনে জ । । হেন মনে কনৌ কালকূট বিষ পি ৷” অদিতিয়ে নিজৰ স্বামী কণ্ঠ্যপক পুতেক হ তৰ দুখৰ কথা কৈ কাক্ষি উপ{স সোধাত কহুপ উভয় শঙ্কটত পৰিল ; কাৰণ দেৱতা- সকল ও তেওঁৰ সন্ধান অসুৰবিলংক ও তেওঁৰ স স্তান। । 'হে শুভূমি মত ঋষি, খাf তলন্ত বিমৰিষি, কিনো বিষ্ণু মাগ'ৰ প্রভাৱ । কৈব । দত কৈৰ জা, কৈত পাইল’ পুস্থ জায ॥। কণক কোনে বোলে। বাপ মাৱ ॥ সৱে সকলে । মি , তথাপি তাছাত ইsা, মোকে মৰি । বান্ধি আছে টান। কোন বুদ্ধি কৰেষ্ঠ। জ'ব, দেন দৈত্য যত সবে ভদ আছে মোহোৰ সস্থান । একদিকে হস্তা যাট, সাৰ দিকে গলে গাই', 'আবে মই ই ন কোন ভিতি ” বটৰে যেতিয়৷ বলিক তিনি পদব জেগায ভূমি দান পুজিলে ব'লয়ে তেওঁৰ 'অকিঞ্চিৎকৰ ভিক্ষ। লেখি ৈ তেওঁক তেতিযা ক’লে- — “যেন ভাগ্যৰতি দৰিদ্ৰ কোন জন।। কুবেৰক পায়া সিটে। । খোনে পুনৰণ। ৰত্নগাপ্যে পায়া যেন পাইলেক বিবুদ্ধি। বালিক ।