পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/১৩৭

নবম আধ্যা । ১৩ অৰণ্যত থাকি মুগুচয় ভয় ॥ মাত জানো পায় অ্যাসি লনৱ অশিষ্ট । একো থানে মুলুকায় দেৱতাৰ পিাথ আচম্বিতে যদিবা দেথয় মূঢ৷ গছ। দৈত্য বুলি পলাৱে নচ। হে আগ পাছ । পক্ষী যেবে উৰয় তাহাতে প্র।ণ তৰৈ । সপে'নতো সুখ নাহি দৈত্য আনি ধৰৈ ॥ না মাতন্ত ডৰে কথা কহ ঠৰে ঠাৰে। ৷ ৰাত্ৰি ভৈলে বজাই ফুৰন্ত যেন চোৰে ॥হস্ত ব্রগYি ! কতে৷ সন্ন্যাসী তপদী। ভিক্ষ। মাগি ফুপ্ত নগৰ গ্ৰাস পশি ॥ তৈত সখ । নেদেখত নাথাকয় থিৰে । কোন তুমি বোলৎস্ত শৱৰ দেও লিৰে । চোৰ চোৰ বুলি নগৰীয়া পাৰৈ গেৰি। পশই ত্ৰিদশে ফুলি বোকণ্ডিক এৰি ও হৰি হৰি আশে পলাইবাৰ পুৰা নাই । খাৰতো পয় যেন দেৱৰ বিলায় ॥ মাসেকতো কাৰে। তার এৰে নাহি ভে°ট। শুখাই গৈল শৰীৰ শঙত লগে পেট ॥ জঙ্কা মাত্ৰ আছে । কথমপি জীৱৈ প্ৰাণ । দিনগোট যায় এক যুগৰ সমান। ধূলি। ধূসৰিত তস্থ প্ৰেতৰ আকাৰ । কহন নযায় আৰ দেৱৰ বিকাৰ । পুতেকহঁতৰ দুখৰ কথা শুনি । অদিতিয়ে বিলাপ কবিছে: "পুপ্ৰশোকে ঝমক দেখন্ত দেৱ মাৱ। । কৰন্ত ক্ৰন্দন দেবী অতি দখ ৰাৱ ৷ হা পুস্ত্ৰগণ ভৈল হেনসে অৱস্থ। । প্ৰাণ ফুটে তোমাসাৰ শুনি জ:থ কথা ॥। উপজিলি পুতাট এন্থি নিকাৰক লাগি । কতনো ফুৰিবি পৃথিবীত ভিক্ষা মাগি । মই পাপিনীৰ । কিনো অভাগ্য কপাল । ত্ৰদশ দেৱৰ আৰ । নেদেখিলে । ভাল । দশ দিগপাল একেবাৰে অন্ত গৈল । । তবে দিতি সতিনীৰ। মন ৰঙ্গ ভৈল ॥ হৰি হৰি ইজ হাৰিয়াসৰ পূ তাষ্ট । কোন বিধি তোৰ হেন কৰিল বিলাই । যাৰ নিদ্ৰা নাগে তুলী সুবর্ণ খাটত ।