সপ্তম আধ্যা ১ d দখি কৰে দৈবকী হৰিৰ সাফল বহাৰী পাইলো পুত্ৰ সদৃশ। উইতাম্বৰ হওক কৰিয়া এক ঠাট। গৃহ প্ৰবেশিলা নিয়৷ আনন্দ বটট॥ সবে কন্যাগণে হাতে হীপ ঘট তুলি। মানসে সুনাৰীগণে। পৰম্ভ উৰুলি।॥ ওপৰৰ ডোগৰ পচিলে আসমত বাহাঁ বিয়াৰ দিনা ছোৱালীৰে দৈত্ত দৰা ঘৰলৈ উভতি আহ যেন নালাগে নে? স্ব টুৱাই-ফটভৰিৰে বাটকুৰি বাহ গৈ বেদনিধি বাপ’ৰ্প দ্বাৰ কা লগ ৰঙ তেওঁক “মাশুগপুৰক লাগি নিলা আঙ্কোৱাসি। মন্ণ খাটত বসাইল৷ নিয়া ধৰি আপুনি ধুৱাই। কৃষ্ণে। দশৰ ভৰি॥ দিৱ্য পঞ্চামৃত সচ কৰাইলা ভোজন। গৰম। 'ষ ভৈল ব্ৰাহ্মণৰ মন। তবৰ্ণ যা ত ঘেলাইল:-পাছে গাৱ। ১ ন লৈয় (বিকে ফিল হাত পাৱ!” উখীয়া বামুণে। এদিনলৈ সোণৰ খাট পাই কি যে পাইছিল, সেইটো ঘেলাইল)* •q ষাৰে গ্ৰন্দৰকৈ প্ৰকাশ কৰিছে! পে জে কাটি চাৰি হিলৰ 'ত 'টকুৰি বাই যোৱা বাপুৰে কৃষ্ণৰে সৈতে কৃষ্ণৰ বেগী ৰথত। মুফুৰোৱাকে তিঠে কেনেকৈ? গতিকে ৰথৰ বেগত তেওঁৰ শ্যৰ সীমলা নাই; “সৈবা, সুগ্ৰীৱ. মেঘপু, বলাহক ছল ঘল কৰে ঘোৰা লজ্যি শাকাশক॥” এনে ঘোৰা ৰথত লগাই দাৰুকে যেতিয়া চাবুক মাৰি দিলে—-“শুতিতঙ্গ ভৈল বেদনিধি বেগ দেখি। দ্ৰুই হাতে ঢাঞ্চি মুৰ্দিলন্ত হুই আখি॥ পৰম ৰিল গাৱ হয়। যিজৰাক। ফুৰশি দেখিয়া পৰিপন্থ ৰথ মাজ॥। মালোল্য ব্ৰাহ্মণ প্ৰতি কোমল শৰীৰ। তৃক ৰথৰ। বেগে কোন হৈবে থিৰ॥ নাবাঢ়ে উশাস অচেতন বেঙ্গনিৰি। উখনিল পেট।
