পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/১১৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধনত এটা সমস্যা হৈছে

সপ্তম আধ্যা ১১৩ সতে থাকে চাই ॥ শশা প্রভা । ই মৰিবন্ত পুত্ৰশোক । আমাক গৰিহা কৰিবন্ত সৰ্ব্বলোক ॥ প্রাতৃদ্ধ কৰাইলেক স্বামীক অনাত । কম্মিণীত পৰে ছৰাচাৰী আন নাই । ক্ষমা কৰ। মোৰ নাথাকোক কুথিরাতি । . . মৰি 'আসিলেক টেগ৷ মার মাত বোল । তোমাৰ হাতত ঠাই ভৈল গর্ব বেল ॥। জীয়েক মূভঘাই মাৰ ॥াতে লওঁ পেৰ । তেন জানো তোমাৰ বা গুৰ ভুৈল ৬ে জাপানাৰ কু বুiঙ্কয়ে গৈল ৰসাতল । মৃতক প্ৰাণীক কাটি বাৰ কোন ফল তথাপিতো ক্ষম্য যেবে নাছিকে তোমাৰে। । ৬ ভাঁ'লীক কাটিযোক একেপাৰে ।। এহি বুলি মকমক কান্দন্ত সুন্দৰাঁ ‘ততিল লোতকে মধৱৰ 5¢ ভৰি । এ কন্মিণীৰ স্বতাঃ মা ক শশীপ্রভাত ভালকৈ জানিড়িল । অসই দেখি ত ও কৰি মৃত্যুৰ বা তৰি (মিঞ্জ। বাতৰি) শুনি কান্দি কে’ছল, "তেহোক কাটতে চাই, থাকিবা কলিণী আাক্ট, প্রাণক বাবধ কেনতে । হাং শোক প্যবা ঘোৰ, সি কি জীয়া জীয়ে মোৰ, ক্ষানিলেতো ঘৰিল লগতে ।” সন্ধৰ অন্তত বলঙদ্ৰত যেতিয়া কৃষ্ণৰ ৰথৰ ওচৰলৈ আহি দেখিলে, “কক্সিক দেখিলা গৈয়া বিকত কৃবেশ । গোবিনেন্দ বিগুতি চাকিলন্ত শোঙ্ক কেশ ॥ কৰিলা লা স্থনা হৰি কালি চূণে ছু । পৰি আছে কম্মিবীৰ অধোমুখ হুব ॥" আক তোকে লাগি। মহ। মম্বে গালে হাত দিয়া , কান্দিয়া মছন্ত সতী ভীস্ম কৰ। জীয়া ৷ সৰসৰি নয়নৰ পৰয় লোতক” এনে অৱস্থাতে৷ জেঠালেক বলভদ্ৰক দেখি কম্মিণীয়ে মূৰত ওৰণি লবলৈ পাহৰা নাছিল । এইটো স্বভাৱতে কেনে সুন্দৰ ! আকো চোৱা, বসভদ্রই কম্মিণীক ৮