পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/১১৪

১১২ শঙ্কৰদেৱ । শিশুপাল । মোৰ মনে তেবেতো জীৱন ভৈল ভাল । তাহৰেসে। মুথে মোক বিহাইবাক পাৱে । সিংহৰ ভাৰ্য্যাক যেন শৃগালেদে। ধাৱে। ॥ (অর্থাৎ মোক বিয়া কৰোতা তাৰ মুখখন চাওঁ ; সিংহৰ ভাৰ্যnক শিয়ালে নিবলৈ আহিছে !) চক্ৰক ধৰিবে খোজে শিশু হাত তুলি। অমৃতক বাছে যেন চুকৰ ভেকুলি ॥ন সেই মতে আশা শিশুপাল নৃপতিৰ । তাৰ মুথে স্বামী হৈলে পাৱ ৰুক্সিণাৰ ॥ ত্ৰৈলোকাৰ নাথ মাধৱক এৰি যাই । কোনে শিশুপালক বৰিব । চক্ষু যাই | সিংহ এৰি শৃগালক ভজে কোন প্রাণী । ভঞ্চ এৰি কোনজনে থায় খাৰপাল ॥* ককায়েক ক খঙত এনেকৈ মালি পৰা কণিায়েও, স্বদ্ধত যেতিয়া কৃষ্ণই ৰুক্সিক হৰুৱাই কাটিবলৈ যা ডাঙ্গি লৈছিল, তেতিয়া কেনেকৈ নিৰ চকুৰ লোৰে গ। তিয়াই ৰিছাৰ মাচল পাতি ককায়েকৰ প্ৰাণ । ভিক্ষণ কৰি স্বৰ্গীয় প্রাতৃস্নেহ দেখুৱাই জগতক বিমোহি কৰিছিল ! সেই স্বৰ্গীয় গ্য: প্ৰাণত শাতল শাfও দান কৰে7— ‘হ্মথেবেথে মাধৱৰ চৰণত ধৰি । অনেক কাতৰ কৰি মাগন্ত ভুন্দৰী। ৰাখা ৰাখা প্ৰভু আৰ নলৈয়োক প্ৰাণ। । অঞ্চল পাতিয়া আবে মাগে ভ্রাতৃদান ॥ তোমাৰ আগত ইটো যেন ক্ষুদ্র মশ । এছাক কাটিলে হৰি হৈবে কোন যশ ॥ তোমাক বিৰোধ কৰি খাইলে নুই আখি । । মৰিবাক । লাগিয়া হাতীক যুজে মাখি ॥ সিংহক জোকাৱে যেন ক্ষুদ্ৰ মৃগ হুট। দোষক চাহাকে ৰাখিবাক যোগ্য দুই { তথাপিতে। মোক চান্তে কৰিয়োক ৰক্ষা । যত লাগে জানো মতে । কৰিয়োক কক্ষ ॥ যিহোক সিহোক যোৰ হৱে জ্যেষ্ঠ ভাই। ইহাক কাটতে কোন