পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/১১৩

সপ্তম আধ্যা। ১ ১১ ।” নিৰ্বিঘিনিয়ে সিদ্ধি হব।--“আনে যেনে নজানয়, গোপা কৰি যাইবা। গুৰু কথা যেন নোহয় প্ৰচাৰ ৷” বামুণে উত্তৰ দিলে 'মোক শিকাইবাক নলাগয় ই কাৰ্য্যে, আপুনি মই ডাঠ ।” দ্বাৰকালৈ গৈ রুদ্ধক সাঁচাকৈয়ে তেওঁ কস্মিণীয়ে কোৱা মতে সকলো কথা কলে, আক কম্মিণায়ে কোৱা মতেই ‘কহিলন্ত বেদনিধি তাতো । দশ গুণ কঙ্কিণী ঈমাম বুদ্ধিমতী ছোৱালী, কিন্তু তথাপি বহুৎ দিনৰ । পিছত দ্বাৰকাত এদিন কৃষ্ণই তেওঁক ঠাট কৰি ধেমালিতে একাষাৰ কথা কৈছিল, তাতে তেওঁ ভয় । আক বেজাৰত প্ৰাণৰো আশ। পৰিত্যাগ কৰিছিল, -‘কম্মুিণীক কৰিলন্ত প্রেমে পৰিহাস । উচুতে ভৈলন্ত দেৱী প্ৰাণতো নৈৰাশ ’ বুদ্ধিৰ প্রখৰতা থাকিলেও যে ‘মনেকে সামাতে ঠাট্টা ধেমালি বুজিব নোৱাৰে এয়েই তাৰ প্ৰমাণ। কম্রিণী পাচো তাইৰ অতি মৰমৰ ভনীয়েক, তথাপি কল্লিয়ে কৰে সৈতে তেওঁক বিয়া নিদি তেওঁৰ স্বণাৰ পাত্র শিশুপালেৰে । সৈতে বিয়া দিব থোজাত তেওঁৰ প্ৰং উঠি মনে মনে ককায়েকৰ আৰু শিশুপালৰ প্রতি unpariamentary ভাষা প্রয়োগ কৰা অর্থৎ গালি পৰাটোও স্বাভাবিক নহয় নে ? —“ভাই নোহে সিটে। পাপী পৰম চণ্ডাল। উপজি নমৰি কিয় আছে এত কাল ॥ কোন সতে বঞ্চ মোৰ কৃষ্ণ হেন স্বামী । কিনো নিদাৰুণ তই ভৈলি অধোগামী ॥......হেন মনোৰথ মোৰ কৰিলি বিফল। জ্যেষ্ঠ ভাই নোহ সাতপদ্মতো জাগল ! মোহোৰ কৰ্ম্মেসে উপদিলি ধূমকেতু। . ...তথাপি কৃষ্ণক চিন্তি এৰিবোহো প্ৰাণ। কন- চিতো মই স্বামী নবৰিবে আন ॥ মোক বিয়া কৰিবাক আইল