পৃথিবীতে ৰৈল পৰি॥” অতি আনন্দৰ উল্লাস থাকোঁতে এনে
ব্ৰজাঘাতৰ নিচিনা নিৰানন্দৰ বাতৰি শুনিলে মানুহৰ যেনে হয়,
ৰুক্মিণীৰ ঠিক তেনেই হৈছিল। সুমালিনীয়ে কিন্তু ইমান দূৰ হব
বুলি ভবা নাছিল , এতিয়৷ গতি বিষম দেখি “আকোঁৱালি তুলি
লৈলা সুমালিনী ধাই। কি কাৰণে বিকল হৱস তই আই॥ হৰি
হৰি আই তোক ছলিলেক বিধি। তোৰ মন বাঞ্ছিত নভৈল কিছু
সিদ্ধি॥ ”
এনেবোৰ স্বাভাবিক বৰ্ণনা যে অসমীয়া মতা তিৰুতাৰ মনৰ আঁহে আঁহে সোমাব তাত আশ্চয্য কি?
গ্ৰন্থৰ নায়িকা ৰুক্মিণী কন্যা যেনে ৰূপৱ৩ী তেনে বুদ্ধিমতীও। ইয়াৰ প্ৰমাণ, ৰুক্মিণীধে বেদনিধিক মতাই অনাই বুধি-ভাগ দি কৈ-মেলি যেনেকৈ কৃষ্ণৰ ওচৰলৈ পঠিযাইছিল, সেই কথা পঢ়িলেই পোৱা যায়। হঠাৎ বিপদৰ কথা শুনি আন ছে ৱালীৰ দৰে তেওঁ অকল মুচ্ কচ গৈ আক কান্দি ব্যাকুল হৈযেই আশা নাৱৰ গুৰি-বঠা এৰি নিদিলে বা মাকৰ ওচৰলৈ গৈ কান্দি মাককো শোকাকুল কৰাটোকেই শ্ৰেষঃ বুলি সা ভাবিলে। তেওঁ “বিপদি ধৈৰ্য্যং" ধৰি বুধি উলিয়াহ, —-তেওঁক সৰুৰেপৰা তোলা, লেখা পঢ়া পূজাসেৱ৷ শিকোৱা বিশ্বাসী বেদনিধি বাপুক মতাই অনাই মনৰ দুখৰ কথা কৈ, ক্লঞ্চক মাতি আনিবলৈ দ্বাৰকালৈ পঠিয়াই দিলে। বুঢ়া বয়সিয়া পণ্ডিত বাপুক মাথোন কন্যাকাল উকলি যোৱা ছোৱালী এজনীয়ে কেনেকৈ শিকাট-পঢ়াই কৃষ্ণৰ ওচৰলৈ পঠিয়াইছিল দেখিলে সেই ছোৱালীক বাহাদুৰি দিব লাগে। “ৰুক্মিণী বোলন্ত তুমি মোক আছাঁ তুলি। পিতৃত মাতৃত কৰি
