পৰাসে জুৰাইল মোৰ হিয়া॥ হেন জানো আউৰ নেদেখিবো তোক আই। নয়নৰ হন্তে নীৰ ধাৰে বহি যায়॥ ৰূক্মিণীও ভৈলা পাছে সজল নয়ন। দৈবকী বোলন্ত দুইকো প্ৰবোধ বচন॥ বস্ত্ৰৰ অঞ্চলে জুইৰো মলছিলা মুখ। কি কাৰণে বিহানী কৰিছা মন দুখ॥ তোমাৰেসে জী জমাহ তোমাৰেসে ঘৰ। তুমি সে আপোন হৈবোঁ আমি হৈবো পৰ॥ জামাই পাইলা কৃষ্ণক কতেক পুণ্য ভাগে। আনন্দ উৎসব মাতি কৰিবাক। লাগে॥”
ৰুম্মিণীৰ বিয়াৰ পিছত কুণ্ডিনলৈ আহিৰৰ সময়ত শশীপ্ৰভাই বিয়নীয়েকৰ হাতত ধৰি বিদায় লৈছে — ‘দৈবকৗক হাত ধৰিয়া বোলন্ত শশীপ্ৰভা মহাদই॥ পাঞ্চপুত্ৰ মাজে জীয় এক খানি, সম্যকে মোহোৰ জীৱ। কাবৌ কৰো হেৰা, পালিবা গোসানী , তোমাৰেসে ভৈল জীয়॥ সুৱাগতে মোৰ, বাঢ়িল ৰুম্মিণী, ধৰে কৰে নিতে ৰোষ। চাকি ৰাখি তুমি আপুনি চাহিয়া মৰষিবা দশ দোষ॥ তোমাৰ হাতত। সম্পিলোঁ জায়ক , কৰিলোঁ হেৰ৷ মেলানি॥” ওপৰত দিয়া পদবোৰ পঢ়াৰ পিছতো কব লাগিব নে যে শঙ্কৰদেৱৰ ৰুক্মিণী হৰণ কিয় অসমীয়াৰ আদৰৰ ধন হৈছে?
বেদনিধি বামুণৰ মুখে কৃষ্ণই ৰুক্মিণীৰ কথা শুনি লৰালৰিকৈ ৰথত উঠি কুণ্ডিনলৈ গুচি আহিল; ঘৰত তেও যাক ককায়েক আদি কাকো সেই কথা ভাঙি নকলে; কাৰণ তেওঁ তেতিয়াও প্ৰথম বয়সীমা লাজকুৰীয়া ডেকা। তেওঁ বেদনিধিক বিশ্বাসে কৈছে, ৰুম্মিণীৰ ৰূপ গুণৰ কথা যি দিনা তেওঁৰ কাণত পৰিল “সেই কাল
