পৃষ্ঠা:লীলা.pdf/৮২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৭৫
লীলা৷
 
চৰাই।

কৰপৰা আহে উৰি, বাতৰি কলই,
  আকাশী বাতৰি-ভাৰী;
শূন্যে শূন্যে দৃষ্টি তাৰ, ওপঙি আহিছে,
  মুকলি জগত জুৰি।
কতনা বিৰহী জানো আকাশ তলত,
  পৰিছে চকুত তাৰ;
পৰৰ দুখত দুখী, নিস্বাৰ্থ প্ৰেমিক,
  প্ৰাণ জানো তোলপাৰ!
যাকে য’ৰ লাগে যেন, আপুনি বিলাব
  বিৰহ-বাতৰি মউ;
আবুজা বুলিয়ে জানো তললই চাই,
  তাকেহে সুধিছেঔ!
সুধিবৰ আছে মোৰো, বাতৰি প্ৰিয়াৰ
  এদোপ্‌ উধাব ধৰোঁ;
হুতাশিন প্ৰাণ হাঁয়, হেঁপাহ-ভৰত,
  উভতি মাটিত পৰোঁ।
অফুট্‌ ভাষাৰ সেই নিফুট্‌ ৰাগিণী
  প্ৰৱেশি হিয়াত মোৰ,—
উগুলথুগুল চিত্‌,—লাগি বিচাটন—
  কৰে পৰাণ বিভোৰ!