পৃষ্ঠা:লীলা.pdf/৫৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৫০
লীলা ৷

উপচি হৃদয় মোৰ মৰম-নিজৰা
বাগৰে অজস্ৰ ধাৰে, প্ৰতি সিৰে সিৰে;
মুখত উন্মাদ হাঁহি। কি জানো কি ভাৱে,
বুকু ঢপালনি! মুখত নুফুটে কথা।
অৰ্থশূন্য চাহনিৰে জ্বলাই দুগুণে,
মনৰ আশঙ্কা জুই হিয়াত লীলাৰ,
আপুনি বিমোৰ হওঁ, বিচাৰি উত্তৰ।
ইদৰে বাগৰি গল, দিন দুই-চাৰি।
লীলাৰ ডাৱৰ ভাব ক্ৰমে জিলিকিল;—
মুথ আমোলনি। নসহিল প্ৰাণে, দেখি
বেজাৰ ৰাহুৱে গ্ৰসা সৰলা জোনাই,
অনুকৃতি ছঁয়া পৰি অৰ্দ্ধেক হিয়াৰ।
মুহূৰ্ত্তে হিয়াৰ ছবি হিয়াৰে ঢকাই,
বুকুত লীলাক ধৰোঁ, পূৰ্ণবান্ধনিৰে।
বুজাওঁ কাৰণ মোৰ ভিন্‌ ভাবনাৰ।
নবহিল ভাব-ছবি, কোমল হিয়াত,
আঁকত-উৱঁলি-যোৱা। তিয়াগিলোঁ আৰু,
লীলাক ঘূৰোৱা আশা, ঘোৰ ভাবলই।
কটালোঁ মাহেক দুই, পুনু হেলাৰঙ্গে,
যোগাই প্ৰিয়াৰ মন, বলেৰে ছেপা দি
ভাব-উথলনি, ভিতৰি-খলকি-লগা।
পৰিল নিজনি হিয়া, খন্তেক নীৰলে;
লুকুৱা ছবিটি তলে জিলিকে আপুনি।
লুকাই বিভোল হওঁ; ক্ষন্তেক পাহৰি