পৃষ্ঠা:লীলা.pdf/৪১

৬০৪

লীলা

উৰিলে সমস্বৰে, সম্বোধি ঘূৰাই-
লাগিব খেদিব আৰু পূর্ণ দুই ক্রোশ।
লাগিলোঁ তৱধ; পৰি যেন বজ্রপাত,
হতাশ খুন্দাত। সােধোঁ বুলি আৰু কিবা
হলোঁ আধা-গাড়ী-বাজ, মূৰ উলিয়াই ।
দেখোঁ পুনু শুভ দৃশ্য। আহে নে কি আৰু
সুখৰ সম্ভেদ্‌ কিবা?--উজ্বলি আন্ধাৰ
আহিছে দুটাৰি জোঁৰ, আমাকে ধিয়াই ;
হাবি-বনে দিলে বাট, একতীয়া হই।
চাপিল চাপিল হাঁয়, চাপিল ওচৰ,
বাজিল নাকীয়া শিঙ, কঁপাই বননি,
সমুখত মহাকায়, দঁতাল গজেন্দ্ৰ।
আতঙ্কে উৰিল প্ৰাণ; পুতলাৰ প্রায়,
তধা লাগি ৰলোঁ, মৃত্যুমুখী নৰপ্রাণী।
চুৰ্ত্তি হেৰুৱাই। মুহূৰ্ত্ত পাচত,—হাঁয়,
নচলে লিখনী,—ডাকভাৰী বন্তি এৰি
চিটিকি পলাল প্রাণে, নিৰােধি নিশ্বাস;
গাড়োৱান পিচে পিচে, উন্মাদচিতীয়া,
নিমিষে লুকাল কেনি, অন্ধকাৰ ভেদি ;
মাতিব নজনা দুটি গাড়ী-যোঁটা প্রাণী,
ধৰিল ঢাপলি পাচে, যুঁৱলি পেলাই,
আন্ধাৰত পিচলই উৰাই নিচান;
ভয়ে-ছেপা তিনি প্রাণী এৰি গাড়ী স'তে !
নিৰাশ্রয়া শীলা হাঁয়, মেলি বাহুলতা,