পৃষ্ঠা:লীলা.pdf/৪

১। পাতনি।

 মূল অঙ্গৰ এচঁহীয়া অৰ্ধাঙ্গিনী আৰু যুটীয়া সহধৰ্ম্মিনীয়ে সাংসাৰিক লীলাৰ আদিছোৱা মাৰ নিয়াই স্বৰ্গী হোৱাৰ পাচত, বাকীছোৱা পোহৰবলৈ বিধিৰ যি বিধান মোৰ অদৃষ্টত অঙ্কিত হৈ ৰৈছিল, আজি তাৰ পোহৰেৰেই আমাৰ স্বামী-গুৰুৱে অঁকা সাংসাৰিক আদ্যশীলা-খেলাৰ চিত্ৰ ৰাইজৰ আগত পোহৰাই ধৰিবলৈ আগ বাঢ়িলোঁ। নতুন সেৱিকাৰ নতুন হাতত বন্তিৰ কঁপনি উঠি চিত্ৰটিৰ কোনো কোনো ভাগত ছাঁ পেলাব পাৰে; সেই বাবে ৰাইজৰ ওচৰত ত্ৰুটী-মাৰ্জ্জনা মাগিলোঁ। পাঠক-পাঠিকাৰ মনোৰঞ্জনৰ অৰ্থে স্বামী গুৰুৰ পূজনীয়া স্বৰ্গীয়া বাইদেৱাকৰ চৰণত ভক্তিয়ে সৈতে উছৰ্গা কৰা গ্ৰন্থকৰ্ত্তাৰ ছবি এটি “লীলা”ৰ খোপাতে পিন্ধাই দিলোঁ। এই প্ৰথম তাঙ্গৰণত ৰৈ যাব পৰা হীন-ডেঢ়িবোৰ বয়সত চাম বুলি আশা কৰিছোঁ। ইতি—

তেজপুৰ, অসম। ২৫ পুহ, ১৮২১ শঁক।

$\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\\\ \ \end{matrix}}\right\}\,}$

প্ৰকাশিকা।

—•— ২। পাতনি।

 প্ৰথম ভাগৰণৰ “লীলা” ওলাৰৰ আজি ৩৭ ডেৰকুৰি-সাত বছৰ পাৰ হৈ যায়; আৰু যোৱা ভালেমান বছৰ ই ছপাৰ-বাজ হৈ পৰি থকাত আগ্ৰহী গ্ৰাহক-গ্ৰাহিকা আৰু পাঠক-পাঠিকা সকলৰপৰা সঘনে সাধনি পায়ো, সাংসাৰিক জঞ্জালৰপৰা আহৰি নোপোৱা হেতুকে, ইমানদিনেও ইয়াৰ দ্বিতীয় তাঙ্গৰণ পোহৰলৈ উলিয়াব পৰা নাছিলোঁ; এতিয়া পূজনীয় স্বামী “গোহাঞিবৰুৱা গ্ৰন্থাৱলী” প্ৰচাৰৰ সোণাময় ছেগ ধৰি, অনতিপনে এই নতুন তাঙ্গৰণৰ “লীলা” উলিয়াই ৰাইজৰ ওচৰলৈ আগ বঢ়ালোঁ;—ইতিপূৰ্ব্বৰ ত্ৰুটীৰ বাবে যেন ক্ষমা পাওঁ। ইতি—

“পদ্মকুটীৰ”, তেজপুৰ, অসম। ২৫ বহাগ, ১৮৫৮ শঁক।

$\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\\\ \ \end{matrix}}\right\}\,}$

প্ৰকাশিকা।