এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬২৫
লীলা
আহিল পাকনি মূৰে - বলেৰে প্ৰৱেশি
পজাৰ ভিতৰ। ক্ৰোধৰ কাৰণ তাৰ
নুবুজিলোঁ একো। থমকনি খাই উঠে
বন্তিৰ পোহৰ, বিলাতী দাপোন তলে।
ভয়ত ঘুকুচা-খোৱা, মাদলীটি যেন
নিদ্ৰিতা পথিক লীলা; উচপনি খাই
উৰুত সাৱটি ধৰে টোপনি ভোলত
বিপদৰ ধৰি গম, শঙ্কাকুলা প্ৰিয়া।
চাওঁতে চাওঁতে হাঁয়, উগ্ৰমূৰ্ত্তি ধৰি,
ঘূৰিলে পৱন পুনু, প্ৰলয়-সংহাৰী।
ঘূৰণি পাকনি কত, নিঠুৰ ভাবৰ;
প্ৰকাশি প্ৰলয় বল, উৰালে পজাটি,—
নিলগত থানবান এছলীয়া ছালি।
ক্ৰোধৰ চেপনি শালে কৰ্ কৰ্ কৰি
ছেপিলে যতেকমানে আকাশী ডাৱৰ;
বৰষিল ধাৰাষাৰে উদং শিৰত
বিপদৰ বৰষুণ, দুৰ্যোগ চৰাই।
চমকি উঠিল লীলা। আৰ্ত্তৰাৱ এটি
হৃদয় বিদাৰি ৰোষ উঠিল গগণে।—
আজিও বাজিছে হাঁয়, প্ৰতিধ্বনি তাৰ
হৃদয়ৰ অন্তঃস্থল জুৰি। সুধিলোঁ মনত,
"তোমাতে কি থিতি, মোৰ সাংসাৰিক লীলা
অতনা দুৰ্যোগ খেলা মায়া সংসাৰৰ।”
,
