পৃষ্ঠা:লীলা.pdf/২৯

৬২২

লীলা।

দোৰ্ঘোৰ বাৰিষা; তাতে কৃষ্ণপক্ষ কাল,—
দ্বিতীয়াৰ অন্ধকাৰ ৰাতি। পঙ্কাকুল
বাট-ঘাট, নাই কতো থিয়-দিয়া ঠাই!
নুমূৰে গাড়ীৰ চকা, নেটানে বলদে।
অসহ যাতনা মাথোঁ নিমাখিত প্ৰাণে!
নিৰুপায়, নিসহায়, আন্ধাৰ জগত।
বুদ্ধিৰ মূৰত পৰিল কুঠাৰৰ ঘাপ্‌;
এসেহি আপদে যেন ঘোৰ মূৰ্ত্তি ধৰি।
আতুৰা লীলাৰ মুখে আতুৰে ফুটিল,
“ই কি লীলা বিধাতা তোমাৰ!”—দেখা গল,
পজা এটি, এছলীয়া, বাটৰ কাষত।
চাপিলোঁ ওচৰ তাৰ, প্ৰবোধি মনত;
বিচাৰিলোঁ যথাৱত জিৰণি যুগুত।
চিন্তা নাই মোৰ হন্তে; বিদৰিল হিয়া,
দেখি প্ৰিয়া-মুখ হাঁয়, আতঙ্কত ম্লান।
বঞ্চিলোঁ সি ৰাতি, অনাহাৰে সজাগৰে।
কুমলীয়া লীলা মোৰ ভয়-ভাগৰত,
নতুন বিপদ মুখে, নতুন পথিক
ক্ষন্তেক জিৰণি ললে, শঙ্কাকুল প্ৰাণে,
শিতান কোলাত মোৰ! নীৰলে, নীৱৰে,
আছোঁ চাই লালকাল মুখানি প্ৰিয়াৰ!।
‘গাড়োৱান' গাড়ী স'তে, লগুৱা কাষত,
টোপনিৰ তাল-ধৰা। জ্বলে এটি বন্তি
ছালিৰ ছালত অৰা। লাজুকী জোনায়ে